Rozdział 40

40. No to jesteśmy! Ja i rozdział. Tak, jak obiecałam, koniec z rozdziałami wprowadzającymi, wreszcie się coś dzieje. Szkoda mi mojej Hermiony. Severusa zresztą też. Czytając tak sobie ten rozdział, stwierdziłam, że jestem podła. Ale to wszystko wina tego, że kocham komplikować im życie :p Może jakoś to zrekompensuję?

Sprawa następna jest taka, że jestem w szoku – Jason ma więcej fanek niż się spodziewałam. Kto czytał Uczucie, ten wie, że jest on wzorowany na moim przyjacielu. Chyba muszę mu powiedzieć, jakie miałby powodzenie u kobiet, gdyby był czarodziejem :p

Mam nadzieję, że wszystkie fanki obejrzały nadawany w piątek w TV Zakon Feniksa? ;)

Severusowi bardzo zależało, by Hermiona wydobrzała do bankietu, dlatego pomimo kaprysów, grymasów i protestów nie pozwolił jej wyjść z łóżka i przez pół dnia futrował ją gorącą herbatą z cytryną i miodem, z eliksirem pieprzowym na wzmocnienie. Jej piekielna gorączka, która wczoraj spędzała mu sen z powiek przez całą noc, nie dawała o sobie znać już tak mocno, ale wciąż się o nią martwił. Właściwie najbardziej niepokoił się o bystrość jej umysłu, gdyby Popleen chciał się czegoś dowiedzieć na bankiecie.

 - Pamiętaj – żadnych nieplanowanych zagrywek! Mówisz mu tylko to, co on tobie o samym sobie, czyli ogólnikowe, mgliste zdania. Jasne? – spytał po raz kolejny.

 - Jasne – odpowiedziała, naburmuszona – Powtarza mi to pan już setny raz. Naprawdę nie jestem aż tak głupia.

 - Może i nie głupia, ale na pewno nierozgarnięta.

- Wczoraj czułam się gorzej i poradziłam sobie! – zaperzyła się.

 - Tylko dlatego, że bałaś się represji.

 - Dzisiaj nie muszę?

- Granger, szlag by cię trafił! Musisz! Ale wolałbym, żebyś teraz skupiła się na dojściu do siebie, bo najpóźniej za godzinę powinnaś się szykować.

 - Przecież bankiet zaczyna się o dziewiętnastej.

- Ale jesteś kobietą, a to oznacza, że twoje przygotowania zajmą więcej czasu niż czas spędzony przez tych wszystkich doktorków nad ich badaniami – burknął, a ona już zapowietrzyła się z oburzenia. Nim jednak zdążyła kąśliwie odpowiedzieć, odwrócił się na pięcie i wyszedł, mamrocząc pod nosem coś o głupim, babskim gadaniu.

Snape nie miał racji. Jakaż była jej satysfakcja, gdy udało jej się zebrać w mniej niż pół godziny! Cóż, trudno zaprzeczyć, że był to w połowie sukces w zakresie użycia magii, ale bilans ostateczny był taki, że będzie mu głupio, jeśli zastanie ją czekającą w holu.  

To akurat jej się nie udało, bo albo Severus miał w zwyczaju przychodzić na umówione miejsce o wiele za wcześnie, albo zwyczajnie zrobił jej to na złość, wyczuwszy swoim długim nochalem jej zamiary.

Jedynym,  bez wątpienia wspaniałym punktem dzisiejszego dnia był widok Snape’a, na którym jej wygląd zrobił wrażenie. Przede wszystkim urzekł go fakt, że Granger, w przeciwieństwie do większości obecnych tu dam, nie wymalowała się, jak małpa, nie wylała na siebie całej perfumerii i przede wszystkim nie włożyła na siebie kiczowatej kiecy wyjętej z szafy słodkiej starej panny. Wyglądała ładnie i elegancko w swojej skromnej, czerwonej sukni i pofalowanych włosach. Ku jego zdziwieniu miała na sobie nawet gustowną biżuterię w postaci niewielkich, złotych kolczyków. Podał jej rękę, gdy zeszła ze schodów, a ciche stuknięcia jej pantofelków o gładką posadzkę wywołały u niego miły dreszcz. Z radością zarejestrował też zazdrosne spojrzenia wszystkich mężczyzn, którym towarzyszyły podstarzałe, często niezbyt urodziwe panie. Od razu sam sobie wydał się przystojniejszy. Nawet uśmiechnął się w duszy na widok własnego odbicia w wielkim lustrze tuż przy wejściu do sali, gdzie odbywał się bankiet, bo całkiem nieźle wyglądał w swojej eleganckiej, czarnej szacie.

 - Och, drodzy państwo! – usłyszeli irytujący głos Popleena, machającego do nich swoją zwiędłą ręką obok jednego ze stolików. Podeszli, uśmiechając się sztucznie i witając pozostałych gości wszystkimi oklepanymi, grzecznościowymi formułkami. Chwilę później przewodniczący sympozjum powitał wszystkich, rozległy się brawa okraszone wymuszonymi uśmiechami i orkiestra zaczęła grać. A jednak atmosfera ani na chwilę się nie rozluźniła. Wciąż istniało niepisane prawo bycia grzecznym, kulturalnym i taktownym, co przez większość zostało opatrznie zrozumiane jako „trzeba być nudnym, jak flaki z olejem”. Hermiona robiła, co mogła, by Popleen nie spostrzegł, jak bardzo nie chce jej się z nim rozmawiać. Jeśli uśpienie jej czujności poprzez zanudzenie jej na śmierć było częścią jego chytrego planu, szło mu doskonale.

- Więc, panno Granger… - rzekł wreszcie, zniżając ton i nachylając się lekko ku niej – Może teraz zechce mi pani opowiedzieć coś więcej o swojej niesamowitej działalności? Może nie wie pani, że pani… przełożony, jest moim dobrym znajomym. Tak, tak, znam się z Albusem. Stary drań, nawet nie powiedział mi, czy wciąż stoi na czele tej waszej… organizacji!

 - Proszę mi wybaczyć, panie Popeleen, ale nie czuję się upoważniona do…

 - Ależ to chwalenia się zasługami każdy jest upoważniony! Nie rozumiem, dlaczego nie chce się pani podzielić takimi osiągnięciami! To bardzo ciekawe.

 - To żadne osiągnięcia… Zwykła praca – udała zakłopotanie, uśmiechając się niewinnie.

 - Niech pani nigdy nie da sobie tego wmówić.

 - Są ludzie, którzy pracują ciężej ode mnie. Teraz i podczas wojny również.

 - Nie wierzę! Kto taki? Chyba nie mówi pani tylko o Harrym Potterze?

  - Nie, skądże! Większość z tych ludzi pewnie zna pan osobiście, skoro jest pan dobrym znajomym profesora Dumbledore’a.

  - Tak, ale… - tu był już wyraźnie zniecierpliwiony – chodzi mi o pani opinię. Więc kto?

 I nagle poczuła, że nie potrafi zgrabnie z tego wybrnąć. Kolejny wykręt nie wpasowałby się już w scenariusz sprytnie pokierowanej rozmowy.

 - Przepraszam, muszę wyjść – oznajmiła grzecznie i wstała, nerwowym ruchem wygładzając suknię.

 - Wszystko w porządku? – spytał Severus, również wstając od stołu i spoglądając na nią z niepokojem.

 - Tak, zaraz wrócę. Zdążę na toast – rzekła z uśmiechem. Nim doszła do drzwi, rozbrzmiała głośniejsza muzyka i kilka par ruszyło na parkiet. W sali od razu zrobiło się nieco gwarniej i tłoczniej, a Snape zniknął jej z oczu. Nie mogąc znaleźć bardziej oryginalnego pretekstu do wyjścia, niż łazienka, weszła do pierwszej, którą znalazła. Stanęła przed wielkim lustrem w złotej ramie i przyjrzała się swojemu odbiciu. Cóż, może nie wyglądała najlepiej, wciąż osłabiona chorobą, ale przynajmniej nie była też byle kocmołuchem. Przeczesała palcami włosy i przeciągnęła szminką po ustach, by wyglądały świeżo. Potem ostatnie spojrzenie i już chciała skierować się ku drzwiom, gdy te nagle otworzyły się same. A raczej ktoś otworzył je z zewnątrz i ku jej zdziwieniu nie była to żadna kobieta. Popeleen pchnął ją na ścianę, a ona jedynie odruchowo, w ostatniej sekundzie zdążyła złapać z torebki swoją różdżkę. Mężczyzna przycisnął ją za kark i skrępował ręce, nie dając żadnej możliwości ruchu.

- Gadaj, kto naprawdę was tu przysłał!

 - O czym pan mówi! – spróbowała raz jeszcze udać słodką kretynkę.

 - Czy ty masz mnie za idiotę? Myślisz, że nie wiem, że dalej polujecie, że jestem na waszej czarnej liście?

 - Teraz już na pewno jesteś! Puść mnie! – krzyknęła.

 - Daję ci ostatnią szansę! – warknął, przykładając jej czubek swojej różdżki do pleców, niczym lufę pistoletu – Kto was przysłał i w jakim celu? Chodzi tylko o mnie? – serce waliło jej, jak młotem, a zimny pot płynął po plecach. Bezradnie próbowała się wyrwać, ale był silniejszy.

 - Będę krzyczeć! Ktoś tu w końcu wejdzie!

 - Jeśli nie zaczniesz gadać, ten ktoś zastanie tu trupa bardzo ładnej dziewczyny. Mów! – Milczała, sparaliżowana strachem – Szkoda – syknął Popeleen – naprawdę miło było cię poznać.

Chyba tylko cud pozwolił jej wymierzyć silny cios łokciem. Zyskała ledwie parę sekund, ale to wystarczyło, by uchylić się przed zielonym strumieniem i chwycić za własną różdżkę.

 - Expelliarmus! – wrzasnęła, jednak bezskutecznie. Drżące dłonie uniemożliwiły dokładny ruch. Tymczasem on słał w jej kierunku kolejne zaklęcia.  Rzuciła pomiędzy nich zaklęcie tarczy, ale siła zderzenia pchnęła ją prosto na lustro, w którym jeszcze przed chwilą oglądała swoje nienaganne odbicie. Kawałki szkła spadły na nią niczym deszcz, boleśnie kalecząc ręce, plecy, a nawet twarz. Zakrwawioną rękę znów wycelowała ku niemu i tym razem udało jej się dosięgnąć go klątwą, ale huk, który usłyszała, był znacznie większy, niż powinien. To drzwi eksplodowały, rozerwane ogromną siłą, a do jej uszu dobiegły wrzaski przerażenia. Ludzie uciekali przez otwarte drzwi i wybite okna, a w środku roiło się od postaci w czarnych pelerynach ze srebrnym „S” na plecach. W lot pojęła, co się dzieje. Wybiegła przez dziurę w ścianie, rozdzierając przy tym swoją piękną suknię.

 - Severus! – wrzasnęła rozpaczliwie. Znalezienie go w tym wrzeszczącym, rozbieganym tłumie było absolutnie niemożliwe. Swoim krzykiem zaraz ściągnęła na siebie uwagę Wyznawców Salazara, którzy ruszyli ku niej, rzucając zaklęciami na oślep. Nie zdążyłaby się ochronić magią, pozostała jej zwykła ucieczka. Czując, jak jej puls szaleje, a gorąca krew spływa po ciele, wpadła na schody, nie myśląc o tym, co robi, ani jak ucieknie. Ścigana kolejnymi świetlistymi grotami, puściła się szaleńczym biegiem na górę, raz po raz unikając magicznych ciosów. Jednym ruchem zrzuciła z nóg buty na obcasach i biegła, ile sił w nogach, przed siebie.  

 - Ratunku! Pomocy! Niech mi ktoś pomoże! – wrzeszczała, ale odpowiedział jej tylko szyderczy rechot bandytów. Odwróciła się tylko raz, widząc swoją szansę jedynie w silnym zaklęciu. To zaś wypełniło oślepiającym blaskiem cały długi korytarz i powaliło przeciwników na podłogę. Nie dała ich jednak rady wykończyć, nie mogła się opanować. Ręce jej drżały, mogła jedynie wołać o pomoc.

I nareszcie się jej doczekała. Severus wbiegł na piętro z szybkością geparda celując różdżką w tarasową szybę  za nią.

 - Uciekaj! Uciekaj na taras! – zdążył krzyknąć, nim eksplodująca szkło pozostawiło w ścianie wielką wyrwę. Niewiele myśląc wybiegła na taras, a on dopadł do niej chwilę później.

 - Szybko, na co czekasz! – ryknął.

 - Co mam robić?!

 - Do ciężkiej cholery, barierka! Szybciej! Przejdź po barierce na daszek, zeskocz z niego i pędem przed siebie, już! 

 Była tak przerażona wizją  tego pościgu kilkanaście metrów nad ziemią, że nie poczuła nawet mroźnego powietrza, kąsającego dotkliwie jej ciało. Z sercem w gardle przeszła po barierce, a każdy krok był dla niej torturą . Gdy zeskoczyła na daszek, nie wiedziała już, czy drży ze strachu, czy zimna. Severus  znalazł się zaraz obok niej, po czym bez namysłu chwycił ją za rękę.

- Idź pierwsza, będę cię osłaniał!

- Co? Mam stąd zeskoczyć?!

 - Rynna, na litość boską! Zejdź po rynnie!

Zrobiła to chyba tylko dlatego, że nie do końca zdawała sobie sprawę z tego, co się dzieje. Na dachu znów pojawiły się rozbłyski. Severus z kimś walczył. Tymczasem i ona miała kolejnego przeciwnika. Zakapturzona postać cisnęła w nią jakąś klątwą, której nie zdążyła odbić. Pęd powalił ją na ziemię, a potem poczuła przygniatający ból w klatce piersiowej, jakby spadło na nią coś bardzo ciężkiego.

 - Mam cię! – usłyszała syczący, ale niespodziewanie wysoki, kobiecy głos .

 - Po moim trupie! – wrzasnął Snape, a sekundę później powietrze przecięło kolejne zaklęcie. Kaptur opadł z twarzy napastniczki, a Hermiona  ją rozpoznała. Pheobe. Pheobe Popeleen! To tę dziewczynę Bagman odbierał ze szpitala w Hogwarcie, tuż po wojnie. Była pewna!

 Nie mogła się jednak nad tym zastanawiać, bo Snape znów szarpnął ją za ramię i biegli dalej po lodowatym bruku.  Nie czuła już bólu, ani zimna. Jedynie strach i wewnętrzne rozgoryczenie. Gdy już naprawdę uwierzyła w to, że teraz wszystko będzie, jak dawniej, że wrócą do normalnego życia – demony wojny powróciły z całą mocą. Słysząc za sobą wszystkie wrzaski i trzymając dłoń Severusa ze wszystkich sił, modliła się w duchu, żeby to był cholerny sen, z którego zaraz się obudzi w bezpiecznym, ciepłym łóżku. Czuła, że nie zniesie już ani jednego dnia w tym stanie, gdy ciągle musiała walczyć o życie, wypełniać misje i zatracać się w oddawaniu ciosów, z których niejeden doprowadził do śmierci. Nie tak wyobrażała sobie swoją młodość. Nie chciała takiego życia.

Jakby zza ściany usłyszała jeszcze jeden krzyk. To Severus kazał jej paść na ziemię, gdy biegli przed siebie. Zrobił to jednak o sekundę za późno, bo klątwa uderzyła w  nich, powalając na zmarzniętą ziemię. Świat zadrżał pod siłą uderzenia i zniknął.