Rozdział 38

38. Wreszcie! Jest po strasznej przerwie, pisany z katarem, kaszlem i gorączką, swego rodzaju wstęp do dalszych wydarzeń. Całkiem fajnych, moim zdaniem. Kolejny pojawi się szybciej, bo ze szkołą koniec, a poza tym po raz wtóry zaczęłam czytać potterowską sagę :)

Muszę jeszcze koniecznie podziękować Wam za cierpliwość i wyrozumiałość. Oraz odnieść się do komentarza, w którym zarzucono mi „olewanie czytelniczek”. Wbrew temu, jak to wygląda, naprawdę nigdy nie lekceważyłam, nie lekceważę i nie będę lekceważyć osób poświęcających swój czas na czytanie tego bloga. Miałam teraz ciężki okres, zero czasu, ale zawsze starałam się tu zaglądać, choć na chwilę. Wszystkich urażonych przepraszam!

Nora była pusta, a taki stan rzeczy zawsze oznaczał wyjątkową sytuację. Zresztą po tym, co Hermiona zobaczyła w gabinecie dyrektora, który zdecydowanie nie był histerykiem, miała prawo czuć głęboki niepokój. Nie dostała żadnego patronusa z informacją, żadnego listu, żadnej kartki na stole. Usiadła w kuchni,  pukając rytmicznie palcami w wyszorowany blat i czekając na jakikolwiek znak od kogoś z Zakonu. Skoro coś się działo, dlaczego o tym nie wiedziała? Bardzo niepokoiła ją ta pustka i cisza w domu.
Była przemarznięta, przemoknięta i zmęczona, więc wkrótce jej powieki zaczęły same opadać. Ułożyła ręce pod głową, czując, jak ogarnia ją senna, mdła kołdra otumanienia. Długi czas walczyła ze sobą, ale wreszcie zasnęła.

Wydawało jej się, że minęła chwila, choć w rzeczywistości w kuchni znów zrobiło się widno. Ze snu wyrwały ją pomieszane ze sobą, przytłumione głosy i ciche chlipanie. Poczuła też, że ktoś próbuje podnieść ją z krzesła.

 - Co się dzieje? – zapytała zachrypniętym od snu głosem. Teraz, dla odmiany, kuchnia była pełna ludzi. Naprzeciwko niej siedział pan Bagman. Jego zwykle pokryta rumieńcami, pulchna twarz, teraz była blada i spięta. Podobnie wyglądała pani Weasley, Ron i Syriusz, tylko Bill płakał z twarzą ukrytą w dłoniach.

 - Spałaś tu całą noc? – spytał Harry, który chyba próbował zanieść ją do łóżka.

 - Chyba tak. Co się dzieje? Co się stało?

Nie otrzymała odpowiedzi. Wszyscy milczeli, wpatrując się w stół. Pani Weasley pocieszała najstarszego syna, przytulając go i gładząc po włosach.

 - Coś z Fleur? – spytała Hermiona, wyraźnie naciskając, by ktoś wreszcie jej odpowiedział.

 - Byłaś w Hogwarcie. Nic nie wiesz? – spytał Syriusz, nie kierując na nią wzroku.

 - Byłam u dyrektora, jakiś portret powiedział, że… mają kogoś i jest ich więcej. Wyjaśni mi ktoś, o co chodzi?!

 - W banku Gringotta się coś działo – zaczął wyjaśniać Ron – Znikały pieniądze, urzędnicy, kręcili się tam podejrzani czarodzieje, więc Dumbledore chciał tam kogoś mieć. Kogoś, kto zna się na robocie, ale nie jest rozpoznawalny. Więc wysłał tam Billa i Fleur, wczoraj zaczęło się robić gorąco, tych podejrzanych typów było coraz więcej, więc zaczęło też przybywać aurorów no i… wtedy się zaczęło. Walczyli, było ich więcej. I złapali Billa. Zanim ktoś zdążył powstrzymać Fleur, ruszyła, żeby go ratować, ale jeden z nich rzucił na nią Imperiusa, a potem zniknęła.

 - I nikt z nas jej nie szuka?!  - wybuchła Hermiona.

 - Szukają jej aurorzy, są z nimi Tonks i Moody…  Ale nikt nie wie, gdzie Ci bandyci mają siedzibę. Nie wiadomo, dokąd w ogóle mogli ją zabrać. Ale najgorsze jest to, że Dumbledore jest pewien, że w Zakonie jest zdrajca. Ktoś musiał ich poinformować, że w banku pracują Bill i Fleur, przecież nikt ich tam nie znał.

 - Te podłe szumowiny dowiedzą się wszystkiego – rzekł swoim sepleniącym głosem Bagman. Potem było już słychać tylko płacz Billa.

- Jakie kroki podjął Dumbledore? – dopytywała się dalej Hermiona – Przecież tę sprawę trzeba rozwiązać błyskawicznie! Tutaj aurorzy nie wystarczą, jeśli ktoś naprawdę zdradził!

- Nie wydaje mi się, aby... – zaczął Ludo, ale nikt go nie słuchał.

 - To samo mówiłem Albusowi – odezwał się wreszcie Syriusz – Wszystko, co robimy, nie ma sensu, jeśli ktoś przekazuje to tym barbarzyńcom!

 - Więc zróbmy coś wreszcie. Harry, Ron, natychmiast musimy zobaczyć się z Dumbledorem. Nas posłucha!

 - Radziłbym się wstrzymać – usłyszeli głos, na który Syriusz zareagował paskudnym grymasem twarzy. Stojący w drzwiach Snape zmierzył go nieprzyjaznym spojrzeniem  i przeszedł przez kuchnię.

 - Co to znaczy „wstrzymać się”? Czy pan w ogóle wie, co się…

 - Wiem, Granger, wiem. Pakuj się.

 - Co? – spytała zdezorientowana. Poczuła, jak Harry zaciska ze złości palce na jej ramieniu.

 - Przypominam ci, że twojego wykładowcę porwano, a ty masz do wykonania zadanie. Niezwłocznie zacznij je wykonywać, chyba, że chcesz mnie zdenerwować.

 - Nie będę się prowadzać po bankietach naukowych, żeby ratować jakiegoś profesora, kiedy porwano Fleur! Pan chyba zwariował!

 - To ty zwariowałaś! Rozkaz jest rozkazem, zachowuj się, jak dorosła osoba!

 - Niech pan nawet…

 - Hermiono – przerwał tę kłótnię Bill – Idź. Dumbledore’owi jest łatwiej, kiedy po prostu wykonujemy polecenia – nie patrzył na nią, gdy to mówił, ale najwyraźniej nie miał już siły słuchać ich kłótni, ani też wywodów Snape’a o tym, jak inni poświęcają się dla niego i dlaczego to szkodzi.

Zacisnęła usta, żeby nie powiedzieć za dużo i pobiegła na górę wziąć  najpotrzebniejsze rzeczy. W swojej wyobraźni już słyszała, co powiedzą jej Harry i Ron, kiedy wróci. Tym razem będą mieli rację. Dlaczego, do ciężkiej cholery,  nie wiedziała nic o akcji w banku, dlaczego nikt nie chce natychmiast interweniować? I jak można ją wysyłać na misję teraz, kiedy jest potrzebna tutaj? Będzie czuła się, jak skończony tchórz w balowej sukni na jakimś bankiecie, prowadząc grzeczne rozmowy i starając się wyciągać informacje, podczas gdy Fleur może być torturowana, więziona, przerażona i samotna.

Gdy zeszła na dół, sytuacja wyglądała dokładnie tak, jak się spodziewała. Harry, Ron i Syriusz ciskali gromy w Snape’a, który rozmawiał półszeptem z kulącym się przed nim Bagmanem.

 - Jestem gotowa – burknęła, niezadowolona, jakby zapominając, że to ten sam Snape, z którym wczoraj rozmawiała. Nie wiedziała, jak ma się pożegnać ze wszystkimi i czy w ogóle powinna to robić w obecnej sytuacji. Tylko Bagman, wychodzący w pośpiechu, uścisnął jej rękę, a pani Weasley uściskała, życząc powodzenia. Harry i Ron nawet na nią nie spojrzeli.

Aportowali się, ku jej zdziwieniu, w jednej z bocznych londyńskich uliczek.  Snapeowi  wystarczyło jej pytające spojrzenie.

 - Chcieli, żebyśmy dotarli tam możliwie najbardziej mugolskimi sposobami. Ta konferencja ma się nie rzucać w oczy –skinęła, na znak, że rozumie i ruszyli naprzód przez szary, jesienny Londyn.

 - O piętnastej zaczyna się sympozjum. Masz coś eleganckiego? – kolejne skinięcie – Jakiś profesor z Japonii wygłosi swój referat, zaprezentują projekt naukowy, a potem pewnie ktoś zaprosi nas na jakąś kolację. To będzie pierwsza okazja, żeby wybadać faceta podejrzanego o współpracę z Wyznawcami.

- Co konkretnie mam robić?

 - To, co ci mówiłem już wcześniej. Udawać nieśmiałą i zagubioną w sytuacji młodą damę, nie mającą pojęcia, z kim może mieć do czynienia. Jeśli zrobisz to dobrze, to więcej niż pewne, że będzie chciał wyciągnąć od ciebie jakieś fakty.

  - Ile z nich mam mu podać? 

 - Lawiruj. Nie mów mu o niczym, co ma wielką wagę, ale też nie odpowiadaj, że o niczym nie wiesz. Granger, to naprawdę bardzo ważne, żeby ustalić, czym ten profesorek się zajmuje, kiedy akurat nie siedzi nad swoimi pracami. Zwłaszcza teraz.

 - Dlaczego w ogóle go podejrzewamy?  - spytała, tym samym suchym tonem, którego Snape u niej nie znosił.

 - Po pierwsze, ze względu na to, jak szybko wszędzie rosną jego wpływy. Poza tym podczas wojny rozgrabiono prawie cały jego majątek, a dziś ma jeszcze więcej pieniędzy niż przedtem. I wreszcie dlatego, że jakimś cudownym sposobem za każdym razem, kiedy atakują Wyznawcy, profesor znika ni nie może skontaktować  się z Albusem. 

 - Dumbledore go zna?

 - Można tak powiedzieć – odparł zdawkowo i spojrzał na nią kontem oka – O co ci znowu chodzi?

 - Przecież nie odezwałam się słowem na inny temat, niż to całe sympozjum.

 - Właśnie. Gdyby wszystko było z tobą w porządku, w porządku, jak na ciebie, rzecz jasna, znalazłabyś już tysiąc innych tematów.

 - Nie mam ochoty rozmawiać. Spałam całą noc na kuchennym stole, jestem zmęczona. To wystarczy?

 - Idiotyczny wykręt – prychnął. Nie znosił, kiedy z młodej, energicznej, pyskatej i rezolutnej dziewczyny robiła się zgorzkniała, obrażona baba. Świadomie, czy nie, takie właśnie sprawiała wrażenie.

 - To nie wykręt, tylko fakt. Dorabia pan ideologię.

 - Wczoraj zachowywałaś się zupełnie inaczej – mruknął, unosząc swoją cholerną, znienawidzoną już przez Hermionę brew w ten prowokacyjny sposób.

 - Wczoraj sytuacja była inna. Dzisiaj pracujemy.

 - Stanowcza Granger, tego jeszcze nie było.

  - Może pan przestać?

 - Mógłbym, gdybyś ty też zaczęła zachowywać się normalnie. Nienawidzę, kiedy boczysz się bez powodu.

 - Jeśli pan o wszystkim wie, to chyba zdaje pan sobie sprawę, że mam powód, żeby nie tryskać radością. Zostawiłam ich samych w takiej sytuacji!

 - Czyli znowu przejmujesz się kretyńskimi wywodami Pottera, Weasleya i Blacka?

 - Przejmuję się tym, że mnie tam nie ma i nie mogę im pomóc! – fuknęła wreszcie, mając dosyć arogancji w jego głosie.

 - Wydawało mi się, że to moje zadanie mieć ich za bandę kretynów, niedających sobie z niczym rady? Twoja nieobecność naprawdę nie spowoduje, że Delacour nie otrzyma żadnej pomocy i wszyscy przestaną się nią interesować. Zwłaszcza, że Molly zabiłaby Albusa, gdyby ta misja się nie powiodła.

 - Wtedy bym jej pomogła – mruknęła bardziej do siebie niż do niego, a Snape parsknął śmiechem. Cieszył się, że wreszcie rozmawiają normalnie.  Chyba zdurniał na starość, skoro zabiegał o czyjąś atencję w rozmowie. To on zawsze był tą stroną, którą należało zainteresować do tego stopnia, by zaszczycił kogoś swoim zaangażowaniem. A teraz? Teraz to on potrzebował rozmowy z nią. Zresztą coraz częściej w ogóle odczuwał potrzebę przebywania z tą dziewczyną. Obawiał się cholernie tego, co nim kieruje, ale też niezupełnie chciał to powstrzymywać. Bardzo rzadko, właściwie tylko kilka razy w życiu, zdawał się na swoje pragnienia, które niewiele miały wspólnego z obowiązkami albo rozumem.

Pensjonat, w którym ich zakwaterowano, był elegancki i najwyraźniej gościli w nim tylko czarodzieje, co łatwo można było poznać po strojach. Na korytarzach i półpiętrach spotykali głównie starszych panów i panie w towarzystwie swoich młodszych, ulizanych asystentów, żywo dyskutujących o nauce i nowych odkryciach w dziedzinie medycyny. Niektórzy kłaniali się Snape’owi, inni tylko z ciekawością przyglądali się Hermionie, pewnie dlatego, że znali ją z okładek pierwszych powojennych gazet, a może też tylko z racji tego, że odstawała wiekiem od pozostałych.

Jej pokój znajdował się zaraz obok pokoju Snape’a, więc nie mogła liczyć na zbyt wiele odpoczynku. Wiedziała, że zaraz zaczną pracować, a czuła się coraz gorzej. Po tych wszystkich nocnych wyprawach w deszczu i wietrze, chyba rozkładało ją przeziębienie. Skorzystała z wolnej chwili i wzięła gorący prysznic i ubrała się elegancko, ale wciąż nie wyglądała najlepiej.

Sympozjum miało być dla niej naukowym rajem. Gdyby nie ból głowy i rosnąca temperatura, pewnie za nic w świecie nie odpuściłaby sobie mnóstwa pytań i zadręczania Snape’a pytaniami, ale nawet na to nie miała siły.

 - To on – szepnął jej na ucho, powodując przy tym przyjemny dreszcz – po lewej, w szarej szacie.

Zerknęła kątem oka na niewysokiego, starszego pana, o ostrych rysach, z siwiejącymi włosami na skroniach.

 - Postaraj się porozmawiać z nim zaraz po prezentacji, ale nie wychodź poza tematy naukowe. Niech sam cię zaprosi.

 - A gdzie pan wtedy będzie?

- Pojawię się, w odpowiednim momencie. Zresztą spokojnie, nie jest głupi, nie będzie chciał cię zaciągnąć do swojego pokoju po kwadransie znajomości.

 - Mam taką nadzieję – odpowiedziała, spoglądając na zegarek.

 - Dobrze się czujesz? – mruknął, przyglądając jej się z niepokojem. Nie mogła się przecież przyznać, że istotnie, nie jest z nią najlepiej, bo nie dałby jej spokoju do końca życia tymi swoimi wywodami o braku odpowiedzialności i profesjonalizmu.

 - Oczywiście,  jak zawsze – odpowiedziała. Kobiety pracującej w Zakonie, a zwłaszcza takiej pracującej ze Snapem, nie dotyczy niewypełnianie zobowiązań.