Rozdział 30

30. O, aż taka ładna idealna liczba rozdziałów ;) Odpowiadając na pytania odnośnie liczby odcinków opowiadania… Miało być 50, chciałam napisać 100, pewnie wyjdzie coś koło 150. Taka to jest moja organizacja w sprawach tekstu! Mam też dobre wieści – od tego weekendu w dolnośląskim zaczynają się ferie, a wiecie, co to oznacza? Tyyyle czasu na marnowanie dnia, że aż można pisać z tej radości ;) A, i jeszcze kompletnie spóźnione życzenia urodzinowe dla Moregany! Najlepszego!

Zimny dreszcz spłynął jej po plecach, a palce zakleszczyły się na kartce papieru, jakby to była ostatnia rzecz, której można było się chwycić. Ciszę panującą w pomieszczeniu przerywało tylko łkanie pani Wealsey. I może jeszcze jej własne, niesamowicie szybkie tętno. Tak jej się przynajmniej wydawało. Nie miałaby jednak pretensji do owego tętna, gdyby było słyszalne, bo taka wiadomość była ostatnim, co można było przyjąć spokojnie.

Snape świdrował ją spojrzeniem i niemal czuł drgające wokół niej powietrze. Nie zareagowała tak, jak Molly i bardzo dobrze, bo tego by nie zniósł, ale też nie zareagowała prawidłowo. Chciała wyglądać na silną i opanowaną, ale w rzeczy samej opanowania właśnie brakowało jej najbardziej.

 - Daj mi to – rozkazał Snape. Hermiona wcisnęła mu w dłoń skrawek papieru.

 - Co robimy? – spytała – Gdzie jest Ron? Powinnam go obejrzeć?

 - W szpitalu. Dumbledore mówi, że lepiej się tam nie kręcić, nie chcemy zwracać na siebie uwagi.

 - Chyba została już zwrócona dostatecznie w naszym kierunku, skoro ich napadnięto! – wrzasnęła Molly –Zwariuję, jeśli nie zobaczę się z synem.

 - Zaraz się u niego zjawimy – obiecała McGonagall, obejmując ją ramieniem.

 - Ale co Zakon zamierza z tym zrobić? – spytała znów Hermiona, cały czas stojąc nieruchomo. Prześlizgnęła się wzrokiem po wszystkich.

 - Badają sprawę – wyjaśniła Tonks – Dyrektor osobiście zajął się planami, tym razem przesadzili. Dumbledore im tego nie daruje.

 - Żadnych konkretów? – syknęła.

 - Wiemy tyle – odezwał się Syriusz – że powoła specjalny zespół i przyprze do muru wszystkich podejrzanych. Zmusi ich do gadania za wszelką cenę, tak powiedział.

 - To świetnie – powiedziała cicho, wodząc nieco rozedrganym wzrokiem po pokoju – To naprawdę dobrze – wykrztusiła i szybko wyszła z domu. Przeszła kawałek, starając się głęboko oddychać i nie wpadać w panikę. Tak to właśnie się zaczynało – myślała. Ofiary napadów, krótkie listy, podejrzani, tajemnicze zniknięcia, a później martwe ciała odnajdywane w lesie. I znowu śmierć, znowu bitwy i zaklęcia. Znowu wojna. Fale przerażenia rozchodziły się po jej nieistniejącej orbicie, a ta stawała się coraz mniejsza i mniejsza. Dopadła do wiadra z zimną wodą, w której zamoczyła ręce i przyłożyła je do twarzy. Dźwięk otwierających się drzwi sprawił, że chciała gdzieś uciec. Niech tylko nikt nie pyta, czy wszystko jest w porządku, niech nikt nie uspokaja!

 - Stój – zawołał za nią Snape, oczekując, że natychmiast się zatrzyma. Ale nie zatrzymała się. Szła w głąb pola,  w ogóle nie zwracając na niego uwagi – Zaczekaj – ponowił prośbę nieco spokojniej.

 - Co? – warknęła, spoglądając na niego przez ramię.

 - Bezsensowne przemierzanie kilometrów niczego nie zmieni. Wiem, że się boisz.

 - Nic pan nie wie. To nie jest strach.

  - Więc co to jest?

 - Świadomość. Coś bardzo podobnego strachowi, tylko groźniejsze i dużo bardziej realne!

Snape wreszcie zrównał się z nią krokiem, więc mógł chwycić ją za ramię i zatrzymać. Przyjrzał się jej uważnie, wręcz zmusił, by odwzajemniła spojrzenie i uważnie go wysłuchała. 

 - Jeśli teraz wpadniesz w panikę, to koniec. Oni nie wybrali momentu po wojnie bez powodu. Tak jak nie bez powodu pozwolili nam na odbudowę świata i żałobę po ofiarach. Oni wiedzą, że najbardziej zaboli nie wtedy, kiedy nie dadzą nam się podnieść, ale wtedy, kiedy zdepczą to, co dopiero postawiliśmy na nogi. I to się właśnie zaczęło. Rozumiesz?

 - Rozumiem i co z tego? Nie przeżyję tego drugi raz, rozumie pan? – ciągle udawało jej się powstrzymywać płaczliwy ton. Robiła to prawie machinalnie.

 - Dość tego, uspokój się! Pamiętaj, że masz swoje zadania do wykonania, tego się trzymaj.

 - Panu to pomagało, tak?

 - Tak. Często praca jest jedynym, co trzyma człowieka przy zdrowym rozsądku.

 - Dzięki – mruknęła i zaraz zrobiła coś, co z kolei Snape’a wprawiło w odruch osłupienia. Przytuliła go i odetchnęła z wdzięcznością. Na krótką chwilę położył ręce na jej plecach, ale gdy zrozumiał, że są sztywne jak dwa kije, zrobiło mu się głupio. Swoją drogą, czy to nie dziwne, że Granger czuje się już na tyle swobodnie, że nie tylko nie stresuje się rozmową, ale i pozwala sobie na takie gesty? Może po prostu na zbyt wiele jej pozwala? Ciągle jednak tylko razem pracowali. I upijali się. I rozmawiali. I… szlag by to trafił.

 - Wie pan co? Czasem działa pan jak Dumbledore, tylko trochę bardziej stanowczo i zdecydowanie mniej miło.

 - Teraz nie wiem, czy to był komplement, czy nie.

 - Był. W każdym razie chyba naprawdę skupię się na tym, co mam robić. Ron z tego wyjdzie, a skoro nam udało się zniszczyć Voldemorta, to i z nimi sobie poradzimy. Prawda? – wyraźnie chciała potwierdzenia, a on wyraźnie chciał je dać. Skinął więc głową i niechętnie patrzył, jak Hermiona kieruje się znów w stronę domu, na którego to progu, na domiar złego, stał Black. Mruknął coś do niej gdy przechodziła obok i to z takiej odległości, jakby co najmniej chciał ją zeżreć, a nie się odezwać.

 - Czego?  - warknął Snape od razu, gdy zobaczył, że Syriusz kieruje się w jego stronę.

 - Gratuluję zaangażowania – zakpił Black, wkładając ręce do kieszeni , na co Severus spojrzał pogardliwie – Tak się przejmujesz sprawą Rona, tak bardzo zależy ci na schwytaniu podłych złoczyńców, że musiałeś wyściskać dziewczynę młodszą o pięć pokoleń?

 - Nie gniewam się, że nie rozumiesz terminu „pokolenie”, że masz kiepski dowcip, a nawet że nie rozumiesz, że to, co się wokół dzieje to poważne sprawy, niemniej jednak muszę cię prosić, żeby twój prostacki łeb zajął się czymś innym niż moje sprawy.

 - Twoje sprawy? – prychnął – Twoje sprawy nie powinny dotyczyć żadnej z bliskich mi osób.

 - Granger wie o tej porażce? Że jest bliską ci osobą?

 - Nie twoja sprawa. Po prostu zastanów się, czy to, co robisz, jest etyczne.

 - Black, na litość boską, od zawsze wiedziałem, że jesteś idiotą, ale teraz przechodzisz samego siebie. W rozumowaniu i w zazdrości. Mojej wątpliwości nie ulega fakt, że jestem od niej dużo starszy, ale ty też jesteś dla Granger jak antyczny eksponat. Poza tym sama wepchnęła mi się w ramiona, podobnie jak to robią wszyscy Gryfoni, gdy coś im się podoba, więc nie praw mi kazań.

 - Co nie zmienia faktu, że…

 - To jest koniec rozmowy na temat Granger. Swoją zazdrość pielęgnuj w stosunku do jakiegoś gówniarza, który zacznie ją podrywać na studiach.

 - O ile pierwszy nie urwiesz mu głowy.

 - Nie mam powodu. Nie będę robił za obrońcę godności byłych uczennic – mruknął zirytowany. Właściwie chyba irytował go sam fakt, że ciągle musiał rozmawiać z tym dupkiem o Granger, która w ogóle nie powinna go interesować, a już na pewno nie w kontekście ich znajomości. Postanowił jak najszybciej udać się do Hogwartu  i zająć czymś pożytecznym.

Niestety. „Coś pożytecznego” musiało zaczekać, bo przed jego biurkiem bezczelnie siedziała Minerwa, trochę zmartwiona, ale wciąż jednak gotowa siedzieć tu przez wieczność i dręczyć go rozmową.

- Błagam, nie bądź kolejną  osobą czepiającą się mojego życia. Herbaty?

 - Już sobie nalałam. Nie chcę się czepiać. Nie będę też pytać, czy nie przeszkadzam, bo wiem, co byś odpowiedział, ale wiedz, że mam to w nosie.

 - Masz całkiem pojemny nos.

 - Co o tym wszystkim myślisz?

 - O tym twoim nosie?

 - Przestań! Naprawdę się martwię! – ofuknęła go. Snape westchnął.

 - A co mam myśleć? Zaczyna robić się gorąco i z jednej strony to dobrze, bo może Albus wreszcie weźmie się za nich na poważnie. Oby tylko nikt nie przypłacił życiem tych jego etycznych posunięć – na ostre spojrzenie Minerwy od razu się opamiętał – Przecież nie kraczę! Po prostu uważam, że nic by się nie stało, gdyby raz w życiu zadziałał jak wódz, a nie dobroduszny sędzia sprawiedliwy.

 - Ja się cieszę, że nie upodabnia nas do nich!

 - I właśnie dlatego to nasi ludzie leżą ranni w szpitalach!

 - Nie podnoś głosu.

 - Ty zaczęłaś.

 - Przepraszam – warknęła obrażona, mierząc go spojrzeniem. Snape cały czas obserwował zegarek – Czekasz na kogoś?

 - Na Dracona. Spóźnia się.

 - Może coś się stało?

 - Przestań, akurat na jego życie teraz nikt nie czyha. Chyba, że Potter zaczaił się gdzieś z łomem.

 - Severusie, naprawdę uważasz, że wyprawianie takich rzeczy z tym chłopakiem jest w porządku? Dlaczego nie zajmiecie się bezpośrednio Lucjuszem? Przecież dał się złapać, poinformował nas o ataku na przyjęciu, tańczy tak, jak mu zagramy.

 - Chyba zapomniałaś, że cały czas mówimy o Malfoyu. Nie znasz go tak dobrze, jak ja, a ja na szczęście wiem, że manipulowanie nim nie jest takie proste. To, że teraz działa tak, jak powinien nie oznacza, że to nie jest fikcja, którą chce nam wcisnąć.

 - Może chce oszukać nas, ale przecież nie Albusa.

 - O jego tupecie w takim razie też niewiele wiesz.

 - To chyba lepiej dla mnie… - potarła dłońmi zmęczoną twarz – Szkoda, że nie masz dla mnie więcej czasu, choćby tyle, co dla panny Granger.

 - Co wy wszyscy z tą Granger! – uderzył pięścią w stół. Za dużo tego jak na jeden dzień.

 - Widziałam cię z nią dzisiaj. To był bardzo ładny gest.

 - Żaden gest. Ktoś musiał ją uspokoić. Wiesz, co by było, gdyby rozkręciła spiralę rozpaczy i chęci walki? Jedna wielka katastrofa. Nie potrzeba nam chaosu – podsumował krótko.

 - Ale chyba nie chcesz mi powiedzieć, że jej nie lubisz?

 - Pozwól, że coś ci wyjaśnię. Wchodzimy właśnie do kolejnego przedsionka piekła i trzeba zrobić wszystko, żeby nie wejść dalej. Może jeszcze nie zaczęła się wojna, ale chyba nie chcielibyśmy, żeby tak się stało, mam rację? Właśnie dlatego mam na głowie dziesiątki, albo i setki ważniejszych spraw niż to, czy lubię jakąś dziewczynę, czy nie.

 - A kiedy wreszcie pomyślisz o sobie?

 - W ten właśnie sposób myślę o sobie. Zajmuję się czymś pożytecznym a to daje mi tyle satysfakcji i zabiera tyle czasu, że wręcz idealnie wpasowuje się w wymagania zrównoważonego życia.

 - To niemiłe zastępować sobie wszystko pracą.

 - Nikt nie mówił, że życie jest miłe – odparł, z lubością obserwując niemy bunt przyjaciółki.

W kominku huknęło, zapłonęły zielone płomienie i oboje spojrzeli w tamtym kierunku. Z płomieni nie wyszedł jednak Draco Malfoy, ale ktoś, kogo Snape na pewno nie mógł się spodziewać. Harry Potter, we własnej osobie.