Rozdział 25

25. Prawie pięć stron w Wordzie wyszło, więc jak na Metanoię to naprawdę dużo… Nowy Rok się zaczął stąd i u Hermiony zmiany. Swoją drogą – mam nadzieję, że przez sylwestrowe szaleństwo szeregi Czytelniczek się nie przerzedziły ;) Wszystkiego dobrego przez kolejne 365 dni! Spełniajcie marzenia! P.S. Rozdział dedykowany pewnemu ciemnowłosemu profesorowi z Hogwartu, który obchodzi dziś urodziny! :)

Obudził ją koszmarny ból głowy i ciche skrzypienie podłogi. Niechętnie uchyliła powieki. Znajdowała się, dzięki Merlinowi, w swoim pokoju w Norze. Wspominając mgliście to, co działo się wczoraj, powinna być wdzięczna losowi (który ją tu zapewne przyniósł, czego nie pamiętała), za to, że nie spędziła nocy w lochach Snape’a. O tym ani Harry, ani Ron, ani nikt nie dałby jej zapomnieć.

 - Dzień dobry – powitał ją znajomy głos błogosławionej Ginny, która podała jej szklankę z wodą – Ale nas nastraszyłaś! Kiedy McGonagall cię tu podrzuciła, wyglądałaś, jakby trafiła cię jakaś paskudna klątwa.

 - McGonagall?! – pisnęła przerażona Hermiona, czując nieprzyjemny ucisk w gardle – Tylko nie to…

 - Nie mogę uwierzyć, że tak zabalowałaś u Snape’a! – zachichotała – Gdyby ktoś opowiedział mi tę historię, kazałabym mu się porządnie przebadać. Jaki on jest?

 - Jaki jest kto?

 - No Snape! Jaki jest, kiedy, no wiesz… nie jest trzeźwy – dopytywała się ciekawie.

 - Nie wiem, Ginny, niewiele pamiętam. Chyba… chyba jest tak samo sympatyczny i przyjazny, jak na trzeźwo – odparła, w tej samej chwili przypominając sobie, jak wczoraj czesał ją delikatnie. Sięgnęła ręką z tyłu głowy i wymacała ozdobną spinkę. Wyciągnęła ją z włosów i zarumieniła się, jak piwonia.

 - Tylko mi nie mów, że dostałaś to od niego!

 - Dostałaś, ładnie powiedziane. Spiął mi tym włosy, bo twierdził, że wyglądam, jakby poraził mnie prąd – rudowłosa roześmiała się głośno.

 - Muszę ci zakomunikować kilka rzeczy – powiedziała, powstrzymując nieudolnie śmiech – i mogą ci się one nie bardzo spodobać. Widzisz, McGonagall przekazała wczoraj mamie, że powinnaś się dziś pojawić w Hogwarcie w sprawie dyrektora i że wiesz, o co chodzi. No i Syriusz chciał się z tobą zobaczyć, jak tylko się obudzisz.

 - Och – jęknęła, krzywiąc się nieznacznie. Akurat rozmowa z Syriuszem i praca umysłowa to ostatnie dwie rzeczy, jakich chciała – No dobrze – powiedziała w końcu, czując, że nie ma wyjścia – jeśli zobaczysz Syriusza, powiedz mu, że może przyjść.

Nie sądziła jednak, że Ginny zobaczy Syriusza tak szybko. Ledwo zdążyła wyjść spod prysznica i ubrać się w coś czystego, a on już siedział na jej łóżku, bawiąc się, o ironio, właśnie spinką Snape’a. Obrzucił ją niezbyt radosnym spojrzeniem i odetchnął. Sprawiał wrażenie człowieka, który bardzo nie chce, ale musi coś zrobić. To właśnie dlatego spodziewała się, że ta kulturalna z założenia wymiana zdań, przerodzi się w prawdziwą awanturę.

 - Chciałeś porozmawiać -  rzekła, chcąc jakoś przerwać tę niezręczną ciszę.

 - Tak. I myślę, że wiesz, o czym.

 - Pewnie jesteś zły za to, że wczoraj wstawiłam się za Snapem.

 - Że wstawiłaś się za nim i z nim – poprawił ją w dość zabawny, acz trafny sposób – Nie jestem zły, jestem zdziwiony. Hermiono, bez urazy, ale wstawiasz się za dupkiem, którego kompletnie nie znasz. Rozumiem, że biedny Smark wzbudza powszechną litość, ale myślę, że nie zastanowiłaś się nad…

 - Nad czym? Nad tym, czy słusznie robię, stając po stronie człowieka, który jest nazywany zdrajcą, mimo, że przez wiele lat narażał życie, grając podwójną rolę i nigdy nie zaznając spokoju? Czy może nie zastanowiłam się, czy to właściwe ucinać głupie dyskusje, bazujące na urazach sprzed wielu lat? – prychnęła.

 - Ironizujesz. Wcześniej się tak nie zachowywałaś.

 - A to jest pewnie złowieszczy wpływ Snape’a, nie mylę się?

 - A nie jest? Odkąd przebywasz z nim tak często, upodabniasz się do niego.

 - Jak mniemam, nie był to komplement.

 - Hermiono – zaczął znów spokojnie Syriusz – nie atakuję cię. Po prostu nie chcę, żebyś dała sobą manipulować. Snape tylko na to czeka. Sama widzisz – nie dość, że zabiera do siebie w nocy swoją uczennicę, to jeszcze skłóca ją z jej przyjaciółmi.

 - Mogę być z tobą szczera? – spytała, krzyżując ręce na piersi i spoglądając na niego gniewnie. Syriusz skinął – Póki co, mam wrażenie, że to ty próbujesz mną manipulować. Możesz go nie lubić, w porządku, to nie moja sprawa. Ale nie pozwolę wciągać siebie w ten konflikt i nie będę stawać za tobą murem z racji tego, że jesteś chrzestnym Harry’ego czy dlatego, że się przyjaźnimy – Black wyglądał na głęboko wstrząśniętego. Nie odważył się podnieść na nią głosu, za co niechybnie skończyłby jako marmolada na ścianie, ale wstał z oburzenia i spiorunował ją spojrzeniem.

 - Widzę, że zaszedł daleko w przeciąganiu cię na swoją stronę. Ale nie martw się, nie dam mu tak łatwo ciebie zabrać – obiecał i wyszedł, zamykając za sobą drzwi zdecydowanie zbyt energicznie. Hermiona ułożyła usta w kształtne „o” po jego ostatnim zdaniu. To zakrawało o bezmyślne szaleństwo! Nie da jej zabrać… co to w ogóle za bzdura? Niby po co Snape miałby ją im zabierać? I jak? Starając się nawet sobie nie wyobrażać, co Syriusz ma w głowie, zeszła na dół, by zjeść śniadanie. Trafiła jednak na obiad, co dało jej powód, by jak najszybciej przenieść się do Hogwartu. Pani Weasley uśmiechała się do niej znacząco, ale to wcale nie sprawiało, że czuła się lepiej.

 - Pani Weasley – zagadnęła cicho tuż przed wejściem do kominka – bardzo przepraszam, za to, co się wczoraj stało. To się więcej nie powtórzy.

 - Nic się nie stało, kochanie. Cieszę się, że miałaś udany wieczór. Tylko… może lepiej nie wspominaj o tym Harry’emu i Ronowi. Wiesz, że obaj są trochę przewrażliwieni, jeśli chodzi o Severusa.

 - Nawet jeśli ja im nie powiem, z pewnością zrobi to Syriusz – westchnęła ponuro.

 - Wtedy będzie miał ze mną do czynienia. No, leć już, Minerwa mówiła, że to ważna sprawa.

Hermiona była niepomiernie wdzięczna pani Weasley za bycie tak wspaniałą, wyrozumiałą kobietą. Tak dobrze było mieć kogoś, kto ją rozumiał i wspierał, zupełnie, jak mama… Stop! – pomyślała sobie – rozczulać będziesz się później.

Podróż siecią Fiuu z takim bólem głowy i z lekkimi mdłościami nie był przyjemną rzeczą. Prawdę mówiąc, skutek był taki, że poczuła się dwa razy gorzej, niż przed nią, dlatego gdy dotarła do prawie opustoszałego skrzydła szpitalnego, wyglądała, jak chodząca śmierć.

- Dzień do… - zaczęła słabym głosem, na widok pani Pomfrey, ale nie skończyła, bo Snape, stojący przy łóżku dyrektora warknął „Granger, chodź tu” w tym samym momencie. Wykonała polecenie bez ociągania, wiedząc, że nie zniesie wrzasków Snape’a. Poza tym im szybciej wszystko zrobią, tym szybciej wróci do domu,  wypije kubek mięty i położy się spać, o czym skrycie marzyła.

 - Zmodyfikowałem zaklęcie wstrzymujące skutki działania klątwy tak, by działała na nieprawnie rzucone zaklęcie, co oznacza, że dyrektor przez jakiś czas nie będzie słabł, ale też jego stan się nie poprawi – mówił Severus – Twoje zadanie na najbliższe kilka dni, to stworzyć podstawy do zaklęcia, które całkowicie uleczy Albusa.

 - Oczywiście – odpowiedziała, starając się pewnie stać na nogach. Wyjęła swoją różdżkę i rzuciła zaklęcie sprawdzające, które wróciło z dość dziwnymi wynikami. Dziewczyna zmarszczyła brwi.

- Dziwne…  Zaklęcie, które pan rzucił, powinno ukryć skutki klątwy, a nie tylko czasowo je zahamować. Modyfikował je pan w ten sposób?

 - A sądzisz, że miałem na to wystarczająco dużo czasu od rana? – prychnął, przewracając oczami.

 - Nie, wolałam jednak zapytać. Wie pan, tak robią ludzie, kiedy nie są czegoś pewni – odgryzła się – W takim razie myślę, że nie tyle ktoś rzucił zaklęcie niepoprawnie, ale też przypadkowo stworzył nowe.

 - Naprawdę? – zaciekawił się Dumbledore – To doprawdy byłoby fascynujące!

 - Fascynujące, jasne – mruknęła – tyle, że skoro to jest zaklęcie, którego nie znamy i nie zna nawet sam jego autor, mamy spory kłopot. Trzeba będzie pana zaangażować w badania.

 - To znaczy?

 - To znaczy, że będziemy sprawdzać, jak zachowuje się to zaklęcie rzucone w pana, w różnych okolicznościach. Wiemy już, że znacznie pana osłabia, gdy używa pan silnych zaklęć. Będę musiała wymyślić jeszcze kilka sytuacji, które mogą mieć tutaj znaczenie… - Snape przysłuchiwał się tym wywodom z rosnącym poczuciem, że jest dumny z ciała pedagogicznego Hogwartu. Jeśli ktokolwiek oprócz Granger jest tak obeznany z magią i jej działaniem, to wykonali kawał dobrej roboty. Nie, żeby nie była to główna zasługa tych hipotetycznie istniejących uczniów, ale zadaniem nauczyciela, przynajmniej według niego, było zrobić wszystko, by w młodym człowieku nie ustawał głód wiedzy.

 - Severusie? – głos Albusa wyrwał go z zamyślenia.

 - Tak?

 - Co o tym sądzisz?

 - Myślę, że Granger, o dziwo, może mieć rację. A co do tych sytuacji, skupiłbym się na wyraźnych emocjach. Sprawdzałbym to zaklęcie w chwili, kiedy się złościsz, boisz, cieszysz itd. Ciekaw jestem, czy jego działanie wyglądałoby inaczej, gdyby…

 - No, dosyć już tego! – zawołała wreszcie pani Pomfrey – Jeśli mam do jutra postawić dyrektora na nogi, muszę mieć ku temu warunki. Zmiatać mi stąd.

 - Pracujemy – fuknął Snape, gromiąc kobietę spojrzeniem.

 - Ja też, wyobraź sobie. Żegnam! – dosłownie wypychała ich z sali wzrokiem, ale Snape nie dał się tak łatwo.

 - Nie zamierzam przerywać swoich badań z powodu twoich fanaberii.

 - Słucham?! – oburzyła się kobieta. Hermiona sprytnie wycofała się z punktu, w którym krzyżowały się dwa mordercze spojrzenia – To jest MÓJ szpital i to JA decyduję, kto w nim przeprowadza jakiekolwiek badania!

- A to jest MÓJ przypadek medyczny i to JA mam pierwszeństwo w dbaniu o jego zdrowie! – Dumbledore zrobił taką minę, jakby nie bardzo mu się spodobało, że został nazwany „przypadkiem medycznym”, ale nie odezwał się, do chwili, w której oboje zmiażdżyli go wzrokiem, tak, że skulił się w sobie.

 - Cóż… Poppy, Severus na pewno niedługo skończy. Sam go poprosiłem, żeby mi pomógł.

 - Świetnie, doskonale! – wykrzyknęła ze złością – Może w ogóle załóż sobie kitel, biały fartuch i do dzieła, Snape! – odeszła tak szybkim krokiem, że nawet Harry na swojej Błyskawicy by jej nie dogonił. Severus mruknął pod nosem coś, co brzmiało bardzo podobnie do „Dobrze ci tak”, ale zaraz wrócił do badania Dumbledore’a.

 - Na czym stanęło, zanim nam przerwano? – zwrócił się do Hermiony.

 - Na przeciwzaklęciu na nowe, przypadkowo stworzone zaklęcie.

 - I na tych przeklętych sytuacjach… No dobrze. Możesz to jakoś medycznie opracować?

 - Postaram się, ale to zajmie mi kilka dni.

 - Oby nie więcej, niż tydzień. Zaklęcie, które rzuciłem na Albusa, maksymalnie tyle właśnie wytrzyma.

 - W takim razie naprawdę dołożę wszelkich starań. Niech się pan nie martwi, panie dyrektorze – dodała z ciepłym uśmiechem.

 - Oczywiście, panno Granger. Severusie, tobie już podziękuję, a pannę Granger poproszę, by jeszcze chwilę została – powiedział, co zdziwiło ich oboje. Popatrzyli po sobie z ciekawością i nadzieją, że druga strona wie, o co chodzi, ale najwyraźniej żadne z tej dwójki nie zostało wtajemniczone w plan Dumbledore’a. Snape skinął dyrektorowi na pożegnanie i wyszedł, jeszcze przez chwilę oglądając się na nich. Dyrektor uniósł się lekko na łóżku.

 - To, co pani powiem, będzie bardzo ważne. I pewnie wyda się pani trudne, jednak ufam, że sobie pani poradzi. Niestety… książki w tym przypadku nie będą mogły pani pomóc – na to zdanie Hermiona zawsze reagowała lekkim  drgnięciem. To znaczy, zawsze przed wojną, bo od niej umiała, a nawet wolała rozwiązywać wszelkie problemy własną głową.

 - Tak? – spytała więc, czekając na ciąg dalszy.

- Jutro zacznie pani naukę na Akademii Magomedycyny. To bardzo trudne studia, ale mam nadzieję, że mimo natłoku pracy, znajdzie pani chwilę, by z kimś się zaprzyjaźnić. Z kimś szczególnym.

- Ma pan na myśli konkretną osobę, prawda?

 - Właśnie tak, panno Granger. Chodzi mi o Dracona Malfoya – teraz nie potrafiła już zamaskować swojego niepokoju. Leczyła go, okłamała jego rodziców, a teraz miała jeszcze fałszywie się z nim zaprzyjaźniać?

 - Panie profesorze, będę szczera – uważam, że to nie w porządku. Może i Malfoyowie powinni ponieść karę, ale nie taką. I nie z ręki osób nieupoważnionych.

 - To nie kara, to szansa, panno Granger.

 - Dla kogo? – wypaliła, przypominając sobie swoje rozmowy ze Snapem na ich temat. Dumbledore musiał zrozumieć, że nie jest już naiwnym, dobrodusznym dzieckiem, które bezmyślnie wykonywało szereg niezrozumiałych poleceń, bo wierzyło w magiczne lepsze jutro.

 - Zrobi to pani? To ma naprawdę, naprawdę wielką wagę.

 - Zrobię to, co będę musiała – odparła, nie dając mu tym samym żadnej gwarancji, że spełni jego polecenie.