Rozdział 23

23. Jeśli wydawało Wam się, że poprzedni rozdział został urwany w złym momencie, to co powiecie o tym? Ten rozdział to swego rodzaju preludium do bardziejszych relacji Snape’a i Hermiony. Życzę przyjemniej lektury ;) P.S. Dziękuję za wszystkie życzenia świąteczne. Mam nadzieję, że się spełnią!

Powietrze wokół jakby stężało. Wszyscy  patrzyli w osłupieniu na Lucjusza, który znów zniknął z głośnym trzaskiem. Hermiona zerwała się z miejsca, a Snape zaraz za nią.

 - Albusie?  -pan Weasley spojrzał na dyrektora, który nagle stał się groźny i władczy. Przełknął ciężko, a potem przemówił.

 - Wyznawcy Salazara… WS. To ludzie, którzy wtargnęli na przesłuchanie Carrow i więzili Syriusza… Przygotować się do walki! – rozkazał dosłownie w ostatnim momencie, bo w chwilę później rozległ się huk i zakapturzone postaci jedna po drugiej lądowały na ziemi. Zdawało się, że ich otoczyli. Zaklęcia wystrzeliły ku nim jednocześnie tak, że kilka osób ledwie zdążyła uchronić się przed ciosem. Hermionę na chwilę sparaliżował strach. Ledwie przeżyła kilka nocy bez koszmarów o wojnie, a ona rozgorzała na nowo. Czuła, jak krew zamarza jej w żyłach, a niedowierzanie miesza się z palącą goryczą. Stała tak bez ruchu, dopóki smuga czerwonego światła nie świsnęła jej obok ucha.

 - Granger, rusz się wreszcie! – usłyszała krzyk Snape’a, który w ostatniej chwili odbił zaklęcie lecące ku niej.  Ocknęła się i gdy stanął przed nią zakapturzony czarodziej ze srebrnym WS na piersi, była gotowa. Zaatakował szybko, więc odparła wszystkie ataki z niemałym trudem. Udało jej się posłać zaklęcia oszałamiające tylko dlatego, że napastnik się potknął, ale poskutkowało. Runął jak ciężki głaz tuż u jej stóp.

 - Harry, Ron, Ginny! – zawołała, chcąc usłyszeć jakąkolwiek odpowiedź od przyjaciół i upewnić się, że nic im nie jest.

 - Uważaj! – wrzasnął Ron, rzucając między nią a pędzące ku niej zaklęcie tarczy. Serce znów w niej zamarło. Tylko chwila dzieliła ją od porażki. Gdyby nie Ron… Jednak nie było nawet chwili, by powiedzieć „dziękuję”. Ron zniknął gdzieś w wirze walki, a ona poczuła mocne kopnięcie w żebra. Ktoś pchnął ją na ziemię i celował w nią różdżką. Jej własna leżała gdzieś w trawie, a ona rozpaczliwie próbowała ją wymacać palcami. Napastnik uniósł rękę z różdżką do góry i… huk! Hermiona zamknęła oczy, spodziewając się ogłuszającego bólu, ale nic nie poczuła. Ostre szarpnięcie, stawiające do pionu było pierwszym, co przywróciło jej trzeźwość myślenia. Ktoś wcisnął jej różdżkę w dłoń. Stał przed nią Snape – to on musiał uderzyć zaklęciem w człowieka, który chciał ją zabić. 

 - Nic ci nie jest? – spytał, ciągnąć ją za sobą.

 - Nie – wydyszała, wciąż przerażona.

 Była w stanie rzucać zaklęcia, ale kosztowało ją to wiele trudu. Gdyby nie Snape, już kilka razy ktoś by w nią trafił. W końcu jednak to ona się na coś przydała – rzuciła zaklęcie na napastnika, który wyraźnie zmierzał w kierunku Dumbledora.

 - Snape! – wrzasnęła za nim, wskazując na dyrektora. Dumbledore osunął się na ziemię, trzymając różdżkę w drżącej dłoni. Severeus natychmiast ruszył mu z pomocą, Hermiona też pobiegła za nim. To było najdziwniejsze uczucie, jakiego można doświadczyć w świecie czarodziejów. Stawać w obronie Albusa Dumbledore’a to tak, jakby odwrócić rzeczywistość do góry nogami. Ostatnim, co zarejestrowała, był widok Snape’a trzymającego dyrektora za przedramię i polecenie „Granger, do mnie!”. Nim zdążyła krzyknąć „nie!” złapał i ją, a potem wessał ją znany wir barw i ryk powietrza. Teleportowali się. Uderzyli z łoskotem w twardy bruk dziedzińca Hogwartu. Dumbledore, przez swoją słabość, musiał doznać częściowego rozszczepienia, bo z lewego ramienia obficie krwawił. Hermiona rozerwała w tym miejscu jego szatę.

 - Accio dyptam! – zawołała, machając różdżką. Dumbledore drgał na całym ciele i oddychał ciężko. Snape wykonywał nad nim ruchy różdżką, mrucząc cicho jakieś inkantacje. Butelka z dyptamem wylądowała wprost w dłoni Hermiony.

 - Przepraszam, panie dyrektorze. To zaboli – uprzedziła go drżącym z nerwów głosem.

 - Proszę mnie… nie przepraszać… za ratowanie mojego ramienia – wykrztusił z trudem dyrektor.

 - Nie mów nic, Albusie – syknął Snape. Hermiona obficie polała ranę wyciągiem z dyptamu, a ciszę wokół zamku rozdarł wrzask bólu. To było jedyne, co sprawiało jej prawdziwy problem w zawodzie magomedyka – konieczność sprawiania ludziom bólu, jeśli chce się im pomóc. To wydaje się być banałem, gdy patrzy się na to z boku, ale kiedy to ty musisz zadać ból słabemu, przerażonemu człowiekowi, wszystko się zmienia. Czujesz się winny pomimo, że robisz to wyłącznie dla czyjegoś dobra.

 - Bardzo osłabł – rzekł Snape, korzystając z chwili, w której Dumbledore stracił przytomność – Zastosowałem zaklęcia sprawdzające. Są zmiany w jego magii, ale nadal nie można zidentyfikować żadnego konkretnego zaklęcia. Zdajesz sobie sprawę, że w zaistniałej sytuacji będziemy musieli poważnie wziąć się za pracę nad profesorem Dumbledorem?

 - Akurat teraz, kiedy pan zaczyna pracę, a ja studia… - jęknęła – Jakoś to musimy pogodzić.

 - Swoją drogą, Granger – wysyczał – gdybym mógł, sam zabiłbym cię jakimś zaklęciem. Jak można być tak głupim, by podczas walki stać i rozmyślać, zamiast działać?

 - Przepraszam, straciłam głowę…

 - Gdyby nikt ci nie pomógł, straciłabyś ją również fizycznie, głupia dziewczyno! A teraz  zabierzmy dyrektora do skrzydła szpitalnego, musi wydobrzeć do rozpoczęcia semestru .

Za pomocą różdżek lewitowali dyrektora do skrzydła szpitalnego. Poppy, jak zwykle, załamała ręce i rozpoczęła długi wywód na temat stanu zdrowia, o który Albus w ogóle się nie troszczy. Szybko otoczyła jego łóżko parawanem, nawrzeszczała na Snape’a, że tak długo zwlekał z przyprowadzeniem do niej Albusa  i wyrzuciła ich za drzwi, twierdząc, że jej pacjentom koniecznie potrzeba odpoczynku w ostatniej nocy, jaką mogą spędzić  pod jej opieką, zanim w szkole zjawią się uczniowie.

Hermiona i Snape od razu udali się do gabinetu Albusa, spodziewając się, że członkowie Zakonu zaraz tam się zjawią. Hermiona usiadła na kanapie przy ścianie i ukryła twarz w dłoniach. Przez to całe zamieszanie zapomniała nawet o tym, że nie wie, czy jej przyjaciołom nic nie grozi, czy wszyscy żyją… Sama nie wiedziała, czy powinna się teraz modlić, czy wbrew temu, że narazi się na śmierć z ręki Snape’a, udać się do Nory… Była rozbita.

Snape patrzył na nią z kamienną twarzą. Wciąż była naiwna, jak dziecko, jeśli sądziła, że wojna ustaje wraz ze złapaniem agresorów. Rozpędzonego pociągu nie zatrzyma jedna, nawet solidna bariera. To mogło trwać i trwać. Granger zdecydowanie za szybko pozwoliła sobie na oddech ulgi. Ale teraz, tego był pewien, wejdzie w dorosłość. Szybko i niespodziewanie, ale stanie się wreszcie dorosłym człowiekiem. Nie przeszło mu przez myśl „dorosłą kobietą”, bo bał się tak myśleć o tej dziewczynie, co zdarzyło mu się już kilka razy. To było niebezpieczne stwierdzenie wysnute w jego głowie, a mimo tego pojawiało się od czasu do czasu.

W kominku zapłonęły szmaragdowe płomienie i jeden po drugim, wychodzili z nich członkowie Zakonu.

 - Gdzie jest Albus? -  spytał zaraz Syriusz.

 - W skrzydle szpitalnym. Chyba jesteś ślepy, skoro nie zauważyłeś, że zniknął podczas bitwy.

 - Nikomu nic się nie stało? – zawołała zaraz Hermiona, podrywając się z miejsca – Co z Harrym, Ronem i Ginny?

 - Ron jest z Ginny w skrzydle szpitalnym – odpowiedział jej Harry, który właśnie pojawił się w kominku – A co z tobą?

 - Wszystko w porządku.

- Dlaczego Albus zasłabł? – syknął podejrzliwie Black, mierząc Snape’a groźnym spojrzeniem.

 - Nie twoje sprawa, Black.

 - Oczywiście, że moja. Jestem członkiem Zakonu i przyjacielem Albusa. Mam prawo wiedzieć, co się z nim dzieje, a już na pewno muszę być poinformowany, co się z nim dzieje, gdy ty jesteś w pobliżu!

 - Tak się składa, że…

 - Dosyć! – krzyknęła Molly, stając między nimi – Nie czas na głupie kłótnie. Skoro Severus nie chce powiedzieć, to znaczy, że ma powód. Chyba bardziej powinni martwić was ci ludzie, którzy nas zaatakowali. Nikogo nie udało nam się schwytać – dodała smutno, patrząc na Snape’a. 

W gabinecie zapanowała cisza. Tylko Bagman zaczął coś seplenić, że cieszy się z tego, że nikomu nic się nie stało i wszyscy wyszli z tej bitwy cało. Jego skwaszona, przestraszona mina wyrażała jednak zupełnie coś innego, niż radosną pewność siebie.

 - Albus dzisiaj nic już wam nie powie. Musi zostać w szpitalu – rzekła w końcu McGonagall – Ale jestem pewna, że gdy wróci do zdrowia, na dobre rozprawi się z tymi całymi… Wyznawcami Salazara. Oni nie napadli na nas bez powodu. Coś ważnego musiało ich do tego skłonić.

 - A jeśli już o nich mowa… - mruknął Syriusz, opierając się w nonszalanckiej pozie o kominek – dlaczego akurat Malfoy nas ostrzegł? Jak się dowiedział, że mamy dziś przyjęcie? Czyżby miał jakichś starych znajomych wśród nas? – jego spojrzenie od razu padło na Snape’a, który zadygotał z wściekłości.

 - Powiedz mi, Black, czy naprawdę jesteś takim idiotą, czy tylko próbujesz mnie sprowokować? Wyznawcy Salazara to zorganizowana grupa groźnych czarnoksiężników, a nie banda bezmyślnych tumanów. Na pewno mają już swoją siatkę. A uczestnictwo Malfoya w tej całej scenie dla każdego, kto posiada mózg, jest jasne i zrozumiałe. Albus sam wciągnął Malfoyów w to wszystko, gdy Dracon znalazł się w naszym szpitalu. Są mu do czegoś potrzebni.

 - Jesteś bardzo dobrze poinformowany – stwierdził kpiarsko Black, który nie zamierzał odpuścić.

- Może dlatego, że Dumbledore mówi wiele ludziom, których mózgi są do czegoś przydatne.

 - Ty gnido! – Syriusz już chwycił za różdżkę, gdy na drodze stanęła mu Hermiona.

 - Przestań! Natychmiast przestańcie! Jak możecie w takiej chwili ciągle zajmować się tymi swoimi beznadziejnymi potyczkami?!

 - Ten pieprzony zdrajca nie zasługuje nawet na to, by mówić o sobie, jako członku Zakonu, a co dopiero mnie obrażać! Przez kilkanaście lat uczył sobie w szkole i żył wygodnie, podczas gdy ja przez niego gniłem w Azkabanie! I on śmie w ten sposób odzywać się do mnie!

Severus przeszył go takim spojrzeniem, że Syriusz instynktownie się cofnął. Rzadko widywano Snape’a w takim stanie, gdy furia wylewała się z niego wielkimi strumieniami, a on nawet się nie odzywał. Chyba wszyscy uznali, że Syriusz przesadził i powiedział coś okropnego, bo patrzyli na niego z wyrzutem. No, wszyscy poza Harrym, oczywiście.

To był już koniec. Blackowi się udało. Doprowadził go do takiego stanu, że jedynym ratunkiem przed popełnieniem morderstwa było natychmiastowe wyjście z pomieszczenia, w którym obaj się znajdowali. Snape przemknął przez gabinet, jak wielki, czarny kruk, prosto do drzwi.

 - Panie profesorze! – zawołała za nim Hermiona – Panie profesorze! – nie zatrzymał się, a ona dogoniła go dopiero piętro niżej. Zdyszana dopadła do niego i złapała go za ramię, co wywołało jego wielkie zdziwienie.

 - Czego chcesz? – mruknął.

 - Chcę powiedzieć panu, że… wszyscy, ze mną na czele, uważamy, że Syriusz przesadził. On… na pewno wie, że nie ma racji. Chce tylko panu dogryźć. W domu przemówię mu do rozsądku.

 - Nie przemówisz mu do czegoś, czego nie ma. Nie musiałaś za mną biec, żebym się dowiedział o czymś tak oczywistym – burknął, ale Hermiona wyczuła, że był jej za to w jakiś sposób wdzięczny. Sama czuła się dziwnie w sytuacji, w której rozmawia z nim prywatnie, w dodatku broniąc go przed kimś, z kim się przyjaźni. Jednak nie dało się ukryć, że to było dla niego za dużo, jak na tak krótki czas. Każdy człowiek ma jakiś próg nerwów, który  Severusa Snape właśnie przekroczył.

Gdy Granger stała tak przed nim i milczała, wlepiając wzrok w ścianę ponad jego ramieniem, czuł, że powinien cokolwiek powiedzieć. Oczywiście, nie miał w zwyczaju spełniać swoich „powinności”, czyli czyichś zachcianek, ale miał też świadomość, że z własnej woli naraziła się Potterowi i Blackowi, którzy byli dla niej ważni. Może nawet będą dla niej  tacy, jak dla niego? Tylko ta myśl skłoniła go do tego, by nie odejść  bez żadnego wytłumaczenia. Ze zwykłej egoistycznej potrzeby swoistej zemsty na Gryfonach, postanowił ciągnąć tę potyczkę dalej.

 - Wrócisz teraz do Nory? – spytał, ku jej zaskoczeniu.

 - Prawdę mówiąc, nie mam na to najmniejszej ochoty. Harry pewnie ściągnie na mnie burzę z piorunami. Chyba poproszę panią Pomfrey, żeby pozwoliła mi zostać w skrzydle szpitalnym.

 - Nie ma takiej potrzeby. Chodź – ruszył przed siebie, czując się naprawdę dziwnie z myślą, że zabiera Granger do siebie.