Rozdział 3

3. Nie, nie będzie schematu opiekowania się Złym Do Szpiku Kości Severusem. Czytałam już mnóstwo takich opowieści i nie chcę się powtarzać, dlatego proszę nie spodziewać się romansu w tempie ekspresowym ;) P.S. Tak, jak mówiłam - byłam na weselu i tak, jak się spodziewałam, po spożyciu odpowiednich substancji wpadł mi do głowy pewien pomysł. Jednakowoż poznacie go za jakiś czas, po ja w rzeczywistości mam już napisanych 20 rozdziałów i to dopiero na tym etapie się ów pomysł pojawi ;)

Ból. Potworny, tępy ból w klatce piersiowej i głowie był jedynym, na czym mógł teraz skoncentrować myśli. Bał się nawet otworzyć oczy, żeby zobaczyć, gdzie się znajduje i jak wygląda, a przede wszystkim bał się  tego, co usłyszy, gdy zobaczy go Poppy. Nie znosił, gdy widziano go w innym stanie, niż w stanie zwyczajnym, a teraz nie miał wpływu na to, jak się prezentuje. Leżał jeszcze dłuższą chwilę nieruchomo, aż wreszcie cholerne  pragnienie zmusiło go do uchylenia powiek i cichego jęknięcia, gdy spróbował się podnieść.

- Proszę leżeć – usłyszał głos, który z całą  pewnością nie należał do Poppy Pomfrey. – Zaraz podam panu wody, profesorze, proszę  leżeć spokojnie. – Snape nagle zesztywniał, choć tym razem nie była to wina odrastających żeber. Przeniósł wściekłe spojrzenie na Granger, która bez pozwolenia znalazła się w jego komnacie, na jego  fotelu, a teraz nalewała wody z jego dzbanka, do jego kubka, który w dodatku stał na jego stole! Tego było za wiele.

- Granger – warknął, a raczej warknąłby, gdyby siła głosu mu na to pozwoliła – wynocha! – skrzywił się tak paskudnie, że w pierwszej chwili miała ochotę dać nogę. Zaraz jednak przypomniała sobie, po co tu w ogóle przyszła.

- Przykro mi, ale dostałam służbowe polecenie od pani Pomfrey, żebym tutaj została. Proszę – podała mu kubek z wodą, który przyjął tylko dlatego, że naprawdę koszmarnie chciało mu się pić. Sam odstawił go na nocną szafkę i odchrząknął, by jego głos powrócił do normalnego stanu.

 - Masz stąd natychmiast wyjść, Granger – syczał – w przeciwnym razie będę musiał użyć różdżki, żeby cię stąd wyprosić. – Znów zmiażdżył ją spojrzeniem, naprawdę trudnym do wytrzymania. Chyba nikt nie lubił, gdy Snape zatrzymywał na nim swoje spojrzenie czarnych jak dwa obsydiany oczu, bo – przynajmniej zdaniem Hermiony – były to spojrzenia przepełnione chłodem i głęboką niechęcią. Gdy była młodsza, zwyczajnie bała się, gdy profesor akurat na nią spojrzał; teraz odczuwała coś w rodzaju niepewności.

 - Proszę mi pozwolić wykonywać swoje obowiązki – rzekła oficjalnym tonem i wysłała ku niemu zaklęcie sprawdzające. Już samo skierowanie różdżki w stronę Snape’a bez jego zgody niechybnie skończyłoby się jej zgonem, gdyby on sam miał przy sobie własną różdżkę. Chwilę później wiedziała już, że stan jego organizmu jest kiepski, ale stabilny.

 - Czy mogę panu teraz podać eliksir wzmacniający? – spytała.

- Nie przeciągaj struny, Granger – brzmiała odpowiedź. – Wynocha z moich komnat! – wiedziała, że tym razem żarty się skończyły. Snape był naprawdę wściekły. – Żadna niedouczona, przemądrzała smarkula nie będzie próbowała mnie niańczyć! Jeśli chcesz królika doświadczalnego, poćwicz na Potterze, przy odrobinie szczęścia dokonasz tego, czego nie udało się dokonać Czarnemu Panu – wysapał, a potem zakaszlał kilka razy. Hermiona poczuła uderzającą w nią falę bezradnej wściekłości. Wiedziała, że Snape był zawsze nieprzyjemny, ale nie spodziewała się, że nawet na chęć pomocy odpowie warczeniem, ironią i obelgami.

 - Proszę mi wierzyć, panie profesorze, że sama chętnie bym stąd wyszła, ale to by oznaczało, że lekceważę swoje obowiązki.

 - Od siedmiu lat lekceważysz szkolny regulamin, pracownicze obowiązki nie będą więc dla ciebie straszną traumą, Granger.

 - Niemniej jednak zależy mi na dobrej opinii pani Pomfrey. Będę studiowała magomedycynę. – Po tym stwierdzeniu Snape wyglądał, jakby nie bardzo wiedział, co ma teraz zrobić – ukryć swoje zaskoczenie, wywołane faktem, że Granger chce robić coś sensownego, czy może bez względu na wszystko nawrzeszczeć na nią, używając przy tym rwącego potoku inwektyw.

 - Jak widzisz, czuję się już na tyle dobrze, że sam sobie poradzę.

 - Nie wątpię, panie profesorze, ale nie wolno panu wstawać, bo właśnie odrastają panu żebra, a to oznacza, że mogę się przydać – wyrecytowała jakby przygotowany dialog. Snape był pewny, że przygotowała go sobie, kiedy był nieprzytomny. Zacisnął ze złości usta.

 - Skoro już tu jesteś, przydaj się na coś i wyciągnij z tej sakiewki pewną roślinę – wskazał palcem na biurko, na którym się znajdowała. Hermiona pospiesznie wykonała polecenie, będąc ciekawą, co też znajduje się wewnątrz. Niestety – w sakiewce znajdowała się zwyczajna jemioła, z tym, że zamiast białych owoców miała owoce jasnoniebieskie i wydzielała ostry zapach. – Połóż ją w jakimś chłodnym miejscu, najlepiej pod ścianą.

 - Panie profesorze – zaczęła, odłożywszy roślinę – czy mogę o coś zapytać?

 - Właśnie to zrobiłaś – fuknął.

 - Czy pana stan jest spowodowany atakiem jakiegoś… zwierzęcia z Zakazanego Lasu? – zadała pytanie, przypominając sobie, jak się nad tym zastanawiały McGonagall i Pomfrey. Snape obrzucił ją niechętnym spojrzeniem.

 - Akromantule – odparł krótko, a widząc, że Hermiona zamierza zadać kolejne pytanie, wyprzedził ją. – Przestań węszyć, Granger, bo nie ma tu żadnego spisku, a na przygodę marzeń zarówno ty jak i Potter z Weasleyem jesteście za starzy. Zaatakowały mnie olbrzymie pająki, w związku z czym mam prawo wyglądać tak, jak wyglądam. A teraz, jeśli już musisz tu być, zrób wszystko, żebym nie zauważał twojej obecności i podaj mi jakąkolwiek książkę – zażądał, a potem zaczął w ciszy wertować strony jakiegoś starego, wyjątkowo opasłego woluminu, który mu podała.

Tymczasem Snape obmyślał już, jakich inwektyw użyje, gdy tylko zobaczy Poppy, z polecenia której Granger tu przyszła. Nikt, a już na pewno nie uczennica, nie miał prawa znajdować się w jego prywatnych komnatach. W tej chwili miał ochotę zamordować wszystkich, którzy wejdą tego dnia przez jego drzwi, a to pragnienie zostało zwielokrotnione, gdy poczuł kolejną falę oślepiającego bólu głowy. Jedno w tej całej historii dawało mu siłę, by ustać na nogach – zdobył tę cholerną jemiołę. Nic by mu się nie stało, gdyby nie fakt, że rosła akurat przy gnieździe jadowitych akromantul. Jeśli już o akromantulach mowa – okłamał Granger. Gdy został już przez nie zraniony, widział, jak przez mgłę, kilka osób. Trafiły go jakieś klątwy, których działania nie potrafił opisać, z wiadomych przyczyn. Zastanawiał się, kto, jak i po co wdarł się na teren Zakazanego Lasu, a później zaatakował pod samym nosem Dumbledore’a. To był temat, który na pewno nie zniknie z jego głowy w ciągu kilku najbliższych dni.

***

Obcowanie z osobą, która pogrążona jest w całkowitej rozpaczy, nie należała do rzeczy łatwych, tym bardziej, że Parvati w ogóle nie chciała z nikim rozmawiać, ani nawet nikogo widzieć. Ginny starała się ją czymś zająć, ale to nie wychodziło. W kuchni talerze wypadały jej z rąk, w ogrodzie potykała się o wszystko, co stało jej na drodze, w domu zaś wybuchała płaczem i chowała się w pokoju po Billu. Ginny westchnęła i znów spróbowała wejść do środka. Tym razem drzwi ustąpiły, niezabezpieczone żadnym zaklęciem. Parvati leżała na łóżku, ale nie płakała. Wpatrywała się tępo w sufit, jakby tylko jego miała ochotę oglądać.

 - Przyniosłam ci herbatę – powiedziała rudowłosa, kładąc kubek na małym stoliku i siadając na łóżku. Obdarzyła Parvati zatroskanym spojrzeniem.

 - Dzięki – odpowiedziała po dłuższej chwili dziewczyna. Najwyraźniej miała nadzieję, że Ginny zaraz sobie pójdzie.

- Pewnie przeszkadza ci moje towarzystwo, ale nie chcę zostawiać cię samej.

 - To nie tak, że mi przeszkadza. Ja po prostu tonę we własnych myślach. Znasz to uczucie? – spytała ze smutkiem.

 - Znam. Chyba każdy zna.

 - Ale nie każdy doświadczał go po stracie siostry bliźniaczki. Czuję się tak, jakbym sama w połowie umarła. Chociaż… w gruncie rzeczy jeszcze do mnie nie dotarło, co się stało.  – Ginny wsłuchiwała się w tę opowieść z uwagą. To dobrze, że Parvati wreszcie się otworzyła. Mogła sobie choć trochę ulżyć. – Kiedy jesteś z kimś całe życie, robicie wszystko razem, wiecie o sobie wszystko, ten ktoś z czasem staje się częścią ciebie. A kiedy znika… to naprawdę dziwne uczucie. Nawet nie wiem, kto ją… - głos uwiązł jej w gardle. Ginny złapała ją za rękę.

 - Postaraj się o tym nie myśleć. Ona pewne by chciała, żebyś pamiętała, jak żyła, a nie jak umarła.

 - Pewnie masz rację. Ale to takie cholernie niesprawiedliwe! Mógł zginąć każdy, a padło akurat na moją siostrę. Na moją biedną siostrzyczkę! – z jej oczu znów pociekły łzy. Ginny bez zastanowienia przytuliła łkającą dziewczynę do siebie.

 - Wiem, że jest co bardzo ciężko, ale kiedyś się wszystko ułoży. – Parvati kręciła przecząco głową – była pewna, że bez Padmy nic już nie będzie dobrze i że nic się nigdy nie ułoży. Jej śmierć była jak wyrwanie kluczowego fragmentu z układanki – bez niej nie dało się stworzyć pełnej całości.

Ruda pozwoliła jej płakać i nic już nie mówiła. Nie chciała sobie nawet wyobrażać, co by poczuła, gdyby to któryś z jej braci zginął podczas wojny, choć przecież miała ich sześciu, a Parvati tylko jedną siostrę.

Nagle z dołu dobiegły ją czyjeś podniesione głosy, wśród których nie rozpoznała krzyków pani Weasley. Ktoś jednak wyraźnie akcentował swoją wściekłość. Chwilę później trzasnęły drzwi frontowe, a na podwórku rozległ się trzask aportacji.