Prolog

Mówiąc w skrócie – zaczynamy nową przygodę!

Słońce skradało się nieubłaganie, zalewając światłem wciąż dymiącą  tu i ówdzie Norę. Śpiących w niej mieszkańców również dosięgał blask poranka, co przyjęli z ciężkim sercem, a raczej z ciężkimi powiekami, które uparcie opadały. Harry, Ron i Hermiona, podobnie, jak wszyscy inni, którzy jeszcze wczoraj brali udział w walce, byli wycieńczeni.
Wakacje, które właściwie powinny rozpocząć się dopiero za dwa tygodnie, zapowiadały się najbardziej pracowitymi wakacjami w dziejach Hogwartu. Zamek został zniszczony, podobnie jak pobliska wioska Hogsmeade, Nora i ulica Pokątna, a przecież wszystko trzeba było odbudować. Jakby tego było mało - na wolności pozostała niezliczona ilość śmierciożerców i szmalcowników, których trzeba było wyłapać i zamknąć w Azkabanie, a tymczasem wymiar sprawiedliwości, wraz z całym Ministerstwem Magii, ograniczał się do gruzów gmachu i kilku aurorów, którym udało się przeżyć wojnę.
Właśnie te myśli spowodowały, że Hermiona ocknęła się i przetarła dłonią oczy, po czym ziewnęła i przeciągnęła się prężnie. Nie dane jej było odpocząć przez dwie doby, a teraz przyszła pora, by znów wziąć się do pracy. Rzuciła współczujące spojrzenie w stronę Harry'ego, Rona i Ginny, którzy spali, chrapiąc głośno. Wyglądali na koszmarnie zmęczonych i nie miała serca ich budzić, przynajmniej do czasu, aż nakaże jej to pani Weasley.
Podeszła do okna i jęknęła, widząc, w jak opłakanym stanie znajduje się podwórko. Państwo Weasleyowie, Lupin, Tonks byli już na zewnątrz - miny mieli ponure, a całe ich sylwetki zdawały się zostać symbolami zmęczenia. Hermiona postanowiła, że dołączy do nich, nim jej przyjaciele się obudzą. Każda pomoc będzie teraz potrzebna.
 - Dzień dobry - przywitała się cicho, by nie obudzić śpiących najbliżej wejścia do Nory bliźniaków.
 - Witaj, kochanie - rzekła pani Weasley i choć uśmiechnęła się do niej, widać było, że jest bardzo zmartwiona.  - Już nie śpisz? Byłam pewna, że nie obudzicie się przez najbliższy tydzień.
 - Pomyślałam, że mogę w czymś pomóc...
 - To tak, cała Hermiona - zawołał Remus, kręcąc głową z niedowierzaniem.  - Ale masz rację, liczy się każda para rąk do pracy. Sęk w tym, że nie wiemy, od czego zacząć. Pracy jest mnóstwo.
 - A Dumbledore? Rozmawiał z nim ktoś? - spytała, z nadzieją, że chociaż dyrektor ma jakiś plan.
 - Będzie tu po południu. Póki co jest w Hogwarcie i oszacowuje straty - odpowiedział pan Weasley, przy czym posmutniał. Hermiona zdawała sobie sprawę, że prócz strat materialnych, mowa tu o poległych. Wszyscy spuścili głowy. Trudno było pogodzić się z faktem, że tak wielu ludzi zginęło, że nie doczekało czasu pokoju, o który walczyli. Hermiona nie była pewna, czy chce poznać liczbę i nazwiska ofiar. Spodziewała się, że już wkrótce dotrą do nich informacje o śmierci wielu bliskich im ludzi, a wtedy tworzenie świata będzie jeszcze trudniejsze.
 - Skoro już jesteś na nogach - rzekła dziarsko pani Weasley, przerywając umyślnie smętną ciszę - to razem z Tonks możesz pomóc przygotowywać mi śniadanie. Kiedy reszta się obudzi, będą głodni, jak wilki. - Hermiona i Tonks ruszyły więc bez słowa za rudowłosą kobietą, starając się nie potknąć o nic, co mogłoby narobić hałasu. Pomoc w kuchni, choć nie była może tak ważna, jak odbudowywanie świata, okazała się naprawdę użyteczna, bo gdy wszyscy wreszcie wstali, góry tostów, jajecznicy i miski pełne owsianki zniknęły niemal natychmiast. Nie było się temu co dziwić - w końcu nie co dzień przeżywa się ostateczne starcie z armią śmierciożerców.
- Harry, w porządku? - zawołała przez stół Tonks, połknąwszy wielki kawałek tostu. Chłopak uśmiechnął się do niej w odpowiedzi, ale Hermiona wiedziała, że nie wszystko jest z nim "w porządku". Oczywiście, zwycięstwo nad Voldemortem i gwarancja, że on już nigdy nie wróci, sprawiły, że wielki ciężar zniknął z barków Pottera, ale on również zdawał sobie sprawę z tego, ilu ludzi zginęło i jak ciężka czeka ich teraz praca. Z owej pracy Hermiona akurat się cieszyła - będzie czym zając myśli, a poza tym to wielka zasługa brać udział w odbudowie świata zniszczonego przez wojnę.
 - Moi drodzy! - pan Weasley wstał, obrzuciwszy ich wszystkich spojrzeniem, które najdłużej zatrzymało się na Fredzie, Billu i Ronie, którzy byli najciężej poranieni. - Chciałbym powiedzieć, że cieszę się, że wszyscy się tu spotkaliśmy i jednocześnie wyrazić, jak bardzo jestem z was dumny! Wszyscy byliście niesłychanie dzielni! - Ci którzy mieli siłę, przez chwilę bili brawo, jakby to było jakieś publiczne wystąpienie.  - I muszę was poinformować, że, niestety, nie mamy czasu na odpoczynek. Za godzinę zjawi się tu Dumbledore i powie wszystkim, co mają robić. Trzeba doprowadzić do porządku cały ten nieład.