Rozdział 46

46. Wsiadamy do wehikułu czasu i przenosimy się miesiąc wstecz. Na następny rozdział proszę zaopatrzyć się w kilka gałązek choinki, z pięć bombek i sztuczny śnieg, tak dla atmosfery. Tymczasem jednak miłosne podboje, rozterki, tęsknoty i Włoch, o którym już pewnie zapomniałyście ;)
 PS Odpowiadając na komentarz pod ostatnim postem – tak, Izabela Łęcka jest dziwna. Ale „Lalkę” Prusa polecam ;)
EDIT: Poprzednio zjedzono fragment tekstu. Uzupełniam więc ;)

Hermiona była wściekła. Choć i to było niewłaściwym terminem dla opisania jej stanu, z braku lepszego, przyjęła ten, wpadając do Nory jak bomba. Po rozmowie z Dumbledorem czuła się jeszcze bardziej wyczerpana i zdenerwowana niż po sprzeczce z cholernym Snapem, który nawet dziś nie chciał jej wesprzeć.
Molly nawet nie pytała, o co dokładnie chodzi. Postawiła przed nią kubek czarnej kawy i pogładziła lekko po ramieniu. Hermiona była jej wdzięczna – gdyby musiała cokolwiek opowiadać, pewnie użyłaby steku wyzwisk i przekleństw, a wolała uniknąć takiej gwałtowności. Nie zmieniało to jednak faktu, że wewnątrz siebie (choć z drobnymi wyrzutami sumienia ze względu na stan Albusa) wymyślała mu od najgorszych. On naprawdę odsunął ją od sprawy tej klątwy. I gdzie teraz znajdzie zastępstwo? Kto go będzie leczył, kiedy Snape będzie sprawdzał uczniowskie eseje? Ta jego choroba to jedno. Drugie to to, że istotnie, zbagatelizował wszystko, co mu powiedziała na temat Pheobe, dyrektor Popeleen, Bagmana i swoich podejrzeń. Uznał, że nie ma żadnych dowodów i że jego zdaniem, nawet jeśli Pheobe jest spokrewniona z panią dyrektor, to ta na pewno odcięła się od niej. Jeśli zaś chodzi o Bagmana, nawet uśmiechnął się pobłażliwie, dając jej do zrozumienia, że nie tyle nawet chodzi o jego lojalność , co o fakt, że trudno było dać wiarę, by Bagman był zdolny do działania na dwa fronty. Co prawda, ten tęgi, sepleniący facet wyglądał raczej na rozmiękłą kluchę, władającą różdżką aniżeli na przebiegłego zdrajcę, ale, do diabła, w jąkale Quirrellu też nikt nie widział Voldemorta! Była zawiedziona postępowaniem Dumbledore’a. Skoro jednak obiecała już Fleur, że czegoś się dowie, nie mogła jej zrobić zawodu.
Tymczasem kartki z kalendarza spadały coraz szybciej. Hermiona pracowała na pełnych obrotach, dla Zakonu, dla Fleur, dla siebie, dla książek i dla badań. Rzadko się zdarzało, by akademicką bibliotekę opuszczała przed zamknięciem, a i tak wynosiła z niej stosy książek. Nagroda, o której wspomniał profesor, ten „ciekawy przypadek”, którym będzie mógł się zająć student z najlepszymi wynikami egzaminów, bardzo ją kusił. Może wtedy Dumbledore’owi zrobiłoby się głupio po tym, jak odrzucił jej pomoc i pracę. Przez ten cały wir spraw nie zauważyła nawet, kiedy w domu pojawiła się choinka, łańcuchy, bombki, zaczarowane sople lodu i czerwone świeczki ustawione w oknach. Dopiero gdy spostrzegła, że następnym dniem będzie wigilia Bożego Narodzenia, ocknęła się z tego wariackiego pędu.
 - Pomóc? – spytała panią Weasley, gdy weszła wieczorem do kuchni i zastała ją przy piecu, z rękami po łokcie ubrudzonymi świątecznym ciastem.
 - Dziękuję, kochanie, ale powinnaś odpocząć. Ginny mi pomoże. W końcu po coś wróciła do domu na święta – zażartowała, uśmiechając się lekko, ale nie dało się ukryć, że nieco zmarkotniała. Hermiona chciała nawet zapytać, dlaczego, ale zaraz pojęła – przecież to święta bez Perciego, ze zmarnowaną Fleur, z pustymi miejscami przy stole, które powinni zająć pełniący wartę. Nie chciała myśleć, że  to będą smutne święta, ale z drugiej strony nie mogła też wymagać, by wszyscy byli w szampańskim nastroju. Pamiętała też, że zaprosiła Severusa, a on się zgodził. Ta myśl jakoś podnosiła ją na duchu.
 - Może posiedzisz z nami? – spytał Syriusz, prowadzący wesołą rozmowę z Harrym i Ronem przy kominku. Hermiona właśnie zmierzała ku schodom. Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki przypomniała też sobie, że Severus kazał jej porozmawiać z Syriuszem i wyjaśnić mu, że jego zaloty są próżnym trudem.
 - Dziękuję, pójdę do siebie – odpowiedziała grzecznie, a on, jak na ironię, wyczuł w tym swoją szansę.
Usiadła na szerokim parapecie okna i spojrzała w ciemność za oknem. Tylko skrzący się śnieg dawał poczucie, że świat nie kończy się na tym oknie w Norze. Wsłuchiwała się w spokojny szmer wiatru. Z pewnym wzruszeniem patrzyła na złote łuny domowego światła, padające na biały puch. Święta, dom, rodzina – to wszystko składało się w piękną całość. Pomyślała o swoich rodzicach, których nie widziała od tak dawna, którzy byli daleko, daleko stąd i nawet nie wiedzieli, że mają córkę. Westchnęła i starła z policzka łzę. Tęskniła. Było tyle rzeczy, które mogłaby im opowiedzieć, a chciała im tylko powiedzieć „wesołych świąt”. Mogłaby nawet minąć ich na ulicy przy stoisku ze świątecznymi piernikami, żeby tylko uśmiechnąć się życzliwie i poczuć, że oni tę życzliwość przyjęli. Pomyślała nawet o tym, żeby zwierzyć się ze swojej tęsknoty Severusowi, ale wczas przypomniała sobie, że ma do czynienia z człowiekiem, do którego rodzinna miłość i domowe ciepło w ogóle nie przemawiają, nie mogąc przebić się przez twardą skorupę obojętności.
 - Co cię trapi? – usłyszała za sobą głos Syriusza. Nie była zadowolona z jego obecności. Wolała być sama w tej ciszy, w spokoju.
 - Wszystko gra – odparła, wciąż skupiając wzrok na nieruchomych plamach światła.
 - Przecież widzę – zbliżył się do niej i chyba nawet próbował położyć dłonie na jej ramionach. Odwróciła się przodem do niego, by temu zapobiec. 
 - To naprawdę nic takiego. Zwykła refleksyjna nostalgia, zdarza się, prawda? – skinął w odpowiedzi.
 - Jutro wigilia – zaczął ostrożnie, cały czas obserwując jej reakcję – Z tej okazji nawet taki zawadiaka jak ja powziął pewne przygotowania. Mam coś dla ciebie.
 - Syriuszu, nie musiałeś, naprawdę…
 - To nic wielkiego. W zasadzie to… boję się, żebym teraz cię nie rozczarował – uśmiechnął się przepraszająco – W każdym razie mam nadzieję, że ci się spodoba.
Nie miała pojęcia, co odpowiedzieć. W tej chwili obawiała się tylko reakcji Snape’a, który zobaczy Syriusza dającego jej prezent. Byłaby naiwna, gdyby sądziła, że nie dostanie go celowo właśnie przy nim. Nie śmiała jednak wprost powiedzieć Syriuszowi, by po prostu jej nie obdarowywał.
 - Na pewno – odpowiedziała ostatecznie – Ale naprawdę, niepotrzebnie robiłeś sobie kłopot.
 - Wiesz, to dla mnie przyjemność – rzekł, podczas gdy oczy płonęły mu jak dwie czerwone świeczki, które pani Wealsey poustawiała w całym domu.
 - Przepraszam, że przeszkadzam  - odezwała się nagle Ginny, która pojawiła się tu jak duch – zaraz wychodzę.
 - Nie ma potrzeby – powiedział Syriusz, wycofując się z pokoju, tak, jakby to wcześniej wyreżyserował. Hermiona miała wręcz nadzieję, że nie liczył minut, które spędził w tym pokoju, by wypaść idealnie. Wyszedł, pozostawiając za sobą lekką woń Ognistej Whisky.
 - Chciałam tylko wziąć list od Luny – zaczęła wyjaśniać rudowłosa – Miała mi napisać, jak spędza święta. Wiesz, Vero, ten piękny Włoch, auror, który się w niej kochał – Hermiona skinęła głową na znak, że pamięta – będzie u niej w domu.
 - Więc nadal są razem?
 - Nie. Luna go torturuje i trzyma na dystans, ale długo to już nie potrwa. On jest zbyt zakochany, jest w stanie zrobić wszystko, żeby wreszcie przestała go trzymać w czyśćcu.
 - Kto by się spodziewał. Myślałam, że to tylko przelotny romans.
 - A ty przypadkiem nie przesadzasz? – wypaliła Ginny jak z łuku – Tam Snape, tu Syriusz…  Chcesz upiec dwie pieczenie na jednym ogniu?
  - O czym ty mówisz? – żachnęła się Hermiona – Żadne pieczenie! To znaczy… przynajmniej nie dwie.
  - W takim razie: ognisty pies w sosie z whisky czy tajemniczy nietoperz w eliksirze miłosnym?
  -  Zdecydowanie nietoperz – parsknęła rozbawiona.
  - Mówisz poważnie? – Ginny nie do końca wierzyła.
  - Skoro już pytasz – tak, chyba tak. Wątpię, by dał się usidlić, ale może chociaż chciałby spróbować bycia miłym dla mnie – puściła przyjaciółce oko, a ta przyjrzała jej się z zainteresowaniem.
 - Kiedy Harry i Ron cię o to podejrzewali, mówiłam im, że są nienormalni. A tymczasem ty naprawdę zarzucasz sieci na Snape’a. Niesamowite.
 - Nie nazwałabym tego zarzucaniem sieci. To raczej… obustronna gra w podchody.
 - Wszystko się zgadza, tylko co w takim razie robił tutaj Syriusz? - Ginny uniosła jedną brew w sposób identyczny, jak to zwykł robić rzeczony profesor.
 - Zabij mnie, a nie powiem. Nie wiem - odparła Hermiona - Albo rzeczywiście czegoś ode mnie oczekuje, albo chce nerwowo wykończyć Snape'a. Osobiście mam nadzieję, że chodzi o to drugie.
Zanim się spostrzegły, minęła północ, a w domu zrobiło się cicho. Pogasły światła, a wszyscy już od jakiegoś czasu leżeli w swoich łóżkach. I one postanowiły odpocząć. Właśnie naciągały na siebie ciepłe patchworowe kołdry, gdy nagle coś pacnęło z impetem w szybę. Zerwały się z łóżek jak na komendę. Po drugiej stronie okna siedziała zła jak diabli, przemarznięta sowa z listem przywiązanym do nóżki.